Struktura komunikacji

W rzeczywistości proces komunikacji trwa całe nasze życie, ponieważ jako istoty społeczne, bez komunikacji, nie byliśmy w stanie zorganizować przynajmniej niektórych działań. Zjawisko to przyciągnęło uwagę zarówno filozofów ze świata starożytnego, jak i współczesnych psychologów. Jak dotąd nie ma jednej klasyfikacji struktury procesu komunikacji międzyludzkiej i międzygrupowej, jednak wskazane zostaną najczęstsze typy.

Komunikacja została podzielona na strukturę w celu umożliwienia analizy dla każdego elementu, a także usprawnienia ich.

Istnieją trzy różne procesy w strukturze, funkcjach i metodach komunikacji:

• wymiana informacji - komunikacja;
• wymiana działań - interakcja;
• postrzeganie partnera - percepcja społeczna.

W psychologii specyfikę tych procesów uważa się za sposób wzajemnych relacji między jednostką a społeczeństwem, a socjologia rozważa wykorzystanie komunikacji w działaniach społecznych.

Ponadto, czasami badacze identyfikują trzy funkcje w psychologicznej strukturze komunikacji:

• informacja i komunikacja;
• regulacyjny i komunikatywny;
• uczuciowo-komunikatywny.

Oczywiście w procesie komunikacji wszystkie te funkcje są ze sobą ściśle powiązane i oddzielają je wyłącznie w celu analizy i systemu badań eksperymentalnych.

Radziecki psycholog Boris Łomow, w ubiegłym wieku, zidentyfikował trzy główne poziomy analizy struktury komunikacji głosowej, która jest wciąż używana w psychologii:

• poziom makro. Badanie tego poziomu obejmuje analizę rozwoju psychicznego jednostki w określonych przedziałach czasowych. Badamy związek danej osoby z innymi osobami i grupami społecznymi.
• poziom mezo. Na tym poziomie struktura komunikacji jest uważana za logicznie kompletne sytuacje interakcji, które mogą się zmieniać, i w której jednostka znajduje się w określonych odstępach czasu. Nacisk w analizie poziomu mesau dotyczy dynamiki, etapów, werbalnych i niewerbalnych środków komunikacji, a także elementów merytorycznych sytuacji, w których odbywa się proces komunikacji ("w jakim celu", "dlaczego" itd.);
• poziom mikro obejmuje analizę elementarnych jednostek komunikacji, jest uważany za pewną interakcję czynności behawioralnych ("pytanie-odpowiedź", a także stosunek podmiotów komunikacji do otrzymanych informacji).

Założyciel psychologii społecznej, B. Parisin, uznał strukturę komunikacji za połączenie między dwoma głównymi aspektami: merytorycznym (bezpośrednia komunikacja) i formalnym (interakcja z treścią i formą).

Inny radziecki psycholog A. Bodalev zidentyfikował trzy główne elementy spośród typów i struktur komunikacji:

• gnostyk. Odnosi się to do kognitywnej strony komunikacji;
• komponent afektywno-emocjonalny;
• praktyczne - aktywny składnik.

Komunikacja, ponieważ proces przekazywania informacji i interakcji podmiotów komunikacji można scharakteryzować w odniesieniu do jego autonomicznych elementów:

• cel;
• treść;
• środki komunikacji;
• uczestnicy procesu komunikacji;
• rodzaj komunikacji między podmiotami komunikacji;
• potencjał komunikacyjny uczestników procesu komunikacji;
• cechy płciowe komunikacji;
• styl i taktyka komunikacji;
• efekt końcowy procesu komunikacji.

Dla takiego oddzielenia struktury komunikacji konieczne jest zwrócenie uwagi na rolę środowiska, w którym odbywa się komunikacja: sytuacja społeczna, obecność lub brak osób postronnych w trakcie komunikacji, które mogą mieć wpływ na proces. Tak więc, na przykład, ludzie niekomunikatywni giną w obecności obcych, mogą działać impulsywnie i bezmyślnie.

Podsumowując, należy zauważyć, że proces komunikowania się jest zakończony harmonijnym połączeniem dwóch ściśle ze sobą powiązanych czynników: zewnętrznego (behawioralnego), przejawiającego się w działaniach komunikacyjnych uczestników komunikacji, a także w wyborze stylu zachowania i wewnętrznych (cechy wartości przedmiotu komunikacji), wyrażanego przez: sygnały werbalne i niewerbalne.

• ← Struktura i dynamika konfliktu
• Taktowność →