Tworzenie i rozwój osobowości

Psychologia rozróżnia wiele podejść do nauki podstawowych pojęć, praw formacji, rozwoju jednostki. Należy również zauważyć, że główne różnice polegają na zrozumieniu, co dokładnie motywuje siły motywujące do rozwoju, jaki jest wpływ otaczającego świata na formację.

Każda teoria psychologiczna niesie na swój sposób wartościową informację o formowaniu się i dalszym rozwoju osobowości: Tak więc teoria cech twierdzi, że wszystko powstaje w okresie całej aktywności życiowej, a cechy osobowości są przekształcane zgodnie z prawami niebiologicznymi.

Nauki psychoanalityczne uważają, że rozwój powinien być traktowany jako adaptacja biologicznej natury każdego z nas do interakcji ze społeczeństwem, rozwijając jednocześnie sposoby zaspokojenia osobistych pragnień, które określa "super-ja" (innymi słowy, moralne wytyczne każdej osoby).

Teoria społecznego uczenia się widzi w tym zastosowanie różnych metod interakcji między każdą osobą: gumanizm traktuje tworzenie i rozwój osobowości jako proces formowania się.

Naukowcy z całego świata rozważają tę kwestię z różnych stron. Wzmocnienie tendencji do zintegrowanej, holistycznej analizy osobowości. Ta koncepcja bada etapy rozwoju osobistego z punktu widzenia współzależnych transformacji po każdej stronie. Najważniejszą rzeczą w koncepcji integracyjnej jest psychologiczna teoria Ericksona.

Psychoanalityk stosował się do zasady zwanej epigenetią (w życiu każdej osoby istnieją określone etapy, ustalone z góry przez geny, przez które osobowość przechodzi od urodzenia do końca). Zgodnie z jego naukami formacja osobowa przechodzi wieloetapowy proces. Każdy etap charakteryzuje się zmianami w wewnętrznym rozwoju świata jednostki, jego relacji z innymi.

Erickson wniósł ogromny wkład w badanie czynników kształtowania i rozwoju osobowości, odkrywając, opisując główne okresy kryzysów i etapy rozwoju indywidualności.

Erickson uważał, że kryzys życia psychicznego napotyka w życiu każdego z nas:

1. Pierwszy rok to kryzys spotkania nowego świata.
2. 2-3 lata - okres walki o autonomię i wstyd.
3. 3-7 lat - inicjatywa walczy z poczuciem winy.
4. 7-13 lat - opozycja pragnienia pracy i kompleksu niższości.
5. 13-18 lat - zderzenie samostanowienia jako indywidualnej i osobistej szarości.
6. 20 lat - towarzyskość, intymność wobec wewnętrznej izolacji.
7. 30-60 lat - pragnienie wychowania młodego pokolenia, a nie zamykania się w sobie.
8. Ponad 60 lat - zadowolenie, podziw dla własnego życia w przeciwieństwie do przygnębienia.

1. Pierwszy etap (pierwszy rok życia): istnieje potrzeba komunikowania się z ludźmi lub wykluczania z nich społeczeństwa.

2. Drugi etap (2-3 lata): niezależność, pewność siebie.
3. Trzeci, czwarty (3-6 lat i 7-13): ciekawość, pracowitość, chęć poznawania świata, rozwój umiejętności komunikacyjnych i poznawczych.
4. Piąty etap (13-20 lat): samostanowienie seksualne i życiowe.
5. Szósty (20-50 lat): zadowolenie z rzeczywistości, wychowanie przyszłe pokolenie.
6. Siódmy (50-60 lat): pełnoprawne, twórcze życie, duma z własnych dzieci.
7. Ósma (ponad 60 lat): umiejętność akceptowania myśli o śmierci, analiza osobistych osiągnięć, okres oceny działań, decyzje z przeszłości.

• ← Formowanie opinii publicznej
• Fototerapia w psychologii - technologia →