Syndrom sztokholmski
Termin "syndrom sztokholmski" pierwotnie charakteryzował tylko stan psychiczny zakładników, w którym zaczynają sympatyzować z najeźdźcami. Później termin ten otrzymał szersze zastosowanie i został użyty do oznaczenia pociągu ofiary do agresora w ogóle.
Syndrom zakładnika lub zespół sztokholmski
Nazywa się Sztokholm syndrom otrzymał od naukowca kryminalistyki Nilsa Bijerota, który wykorzystał go w swojej analizie sytuacji wzięcia zakładników w Sztokholmie w 1973 roku. Chodziło o kilku recydywistów, którzy porwali mężczyznę i trzy kobiety, a przez pięć dni trzymali ich w banku, grożąc im życiem.
Zjawisko to ujawniło się, gdy zwolniono zakładników. Nagle ofiary stanęły po stronie najeźdźców, a nawet próbowały powstrzymać policjantów, którzy przybyli, by przeprowadzić akcję ratunkową. Po tym jak przestępcy trafili do więzienia, ofiary poprosiły o amnestię i wspierały ich. Jedna z zakładniczek rozwiodła się z mężem i przysięgła wierność najeźdźcy, który zagroził jej życiu przez te długie i straszne pięć dni. W przyszłości dwóch zakładników zaręczyło się z najeźdźcami.
Można było wytłumaczyć niezwykłe wyniki tego, co się stało z kryminalistyką. Ofiary stopniowo zaczęły się identyfikować z najeźdźcami podczas dłuższego pobytu na tym samym terytorium z porywaczami. Początkowo ta opcja jest ochronnym mechanizmem mentalnym, który pozwala ci wierzyć, że najeźdźcy nie wyrządzą szkody.
Kiedy rozpoczyna się akcja ratunkowa, sytuacja znów staje się niebezpieczna: teraz nie tylko najeźdźcy mogą szkodzić, ale także wyzwoliciele, nawet jeśli są nieostrożni. Dlatego ofiara przyjmuje najbardziej "bezpieczną" pozycję - współpracę z najeźdźcami.
Wyrok trwał pięć dni - w tym czasie mimowolnie dochodzi do kontaktu, ofiara rozpoznaje przestępcę, jej motywy zbliżają się do niego. Z powodu stresu sytuacja może być postrzegana jako sen, w którym wszystko jest odwrócone, a ratownicy w tej perspektywie naprawdę mogą powodować wszystkie problemy.
Domowy zespół sztokholmski
Obecnie często spotyka się syndrom sztokholmski w relacjach rodzinnych. Zazwyczaj w takim małżeństwie kobieta doświadcza przemocy ze strony męża, testując tę samą dziwną sympatię dla agresora jako zakładników najeźdźców. Podobne relacje mogą rozwinąć się między rodzicami i dziećmi.
Z reguły zespół sztokholmski obserwuje się u ludzi i myśli o "ofierze". Jako dziecko brakuje im troski i opieki rodzicielskiej, widzą, że inne dzieci w rodzinie kochają znacznie więcej. Z tego powodu tworzą przekonanie, że są drugorzędnymi ludźmi, zawsze przyciągającymi kłopoty, które nie zasługują na nic dobrego. Ich zachowanie opiera się na idei: im mniej rozmawiasz z agresorem, tym mniej wybuchów gniewu. Co do zasady ofiara nie jest w stanie nie wybaczyć tyranowi, i 
sytuacja powtarza się nieskończoną liczbę razy.
Pomoc w zespole sztokholmskim
Jeśli weźmiemy pod uwagę syndrom sztokholmski w ramach relacji rodzinnych (jest to najczęstszy przypadek), kobieta z reguły ukrywa swoje problemy przed innymi i szuka przyczyny agresja mąż sam w sobie. Kiedy próbują jej pomóc, staje po stronie agresora - jej męża.
Niestety, prawie niemożliwe jest zmusić taką osobę do pomocy. Tylko wtedy, gdy kobieta sama uświadomi sobie rzeczywiste szkody wynikające z małżeństwa, zda sobie sprawę z nielogiczności swoich działań i bezsensowności swoich nadziei, będzie mogła porzucić rolę ofiary. Jednak bez pomocy terapeuty osiągnięcie sukcesu będzie trudne, dlatego bardzo ważne jest, aby skonsultować się ze specjalistą, a im wcześniej, tym lepiej.