Jak komunikować się z dzieckiem?

Usta dziecka mówią prawdę. Ale niestety nie w każdej rodzinie rozumie się tę prawdę. Chodzi o to, jak dziecko rozmawia z rodzicami i jak się zachowują. Komunikacja z dzieckiem to delikatna nauka, wymagająca ogromnej cierpliwości i siły. W końcu przyszłość dziecka zależy od sposobu interakcji, jaki rozwija się w rodzinie. Im wcześniej rodzice zrozumieją odpowiedzialność za swoje słowa, tym szybciej i lepiej ich potomstwo się rozwinie. Pomożemy w tej trudnej sprawie, udzielając prostych i przystępnych porad.

Komunikacja między rodzicami i dziećmi

Dlaczego dziecko nie chce się komunikować? To pytanie zadawało wiele matek i ojców. Ale niektórzy z nich nawet nie zdają sobie sprawy, że codziennie popełniają błędy, które prowadzą nie tylko do problemów w komunikacji z dziećmi, ale także zniekształcają rzeczywisty świat w oczach dziecka. Aby zrozumieć, o co toczy się gra, podamy kilka przykładów tego, jak dzieci postrzegają słowa wypowiedziane przez rodziców:

1. Rodzice mówią: "Abyście umarli! Dla ciebie było puste! I dlaczego wszyscy mają normalne dzieci, a ja mam taką nicość! "

Dziecko postrzega to jako: "Nie żyj! Znikaj! Umrzyj. "

Należy go zastąpić: "Cieszę się, że mam ciebie. Jesteś moim skarbem. Jesteś moim szczęściem. "

2. Rodzice mówią: "Wciąż jesteś mały", "Dla mnie zawsze będziesz dzieckiem".

Jak dziecko to postrzega: "Pozostań dzieckiem. Nie stań się dorosłym.

Należy go zastąpić: "Cieszę się, że każdego roku dorastasz, rośniesz i stajesz się bardziej dojrzały."

3. Rodzice mówią: "Jesteś policjantem, chodźmy szybciej", "Natychmiast zamknij się".

Jak dziecko to postrzega: "Nie obchodzi mnie, co myślisz. Moje zainteresowania są ważniejsze. "

Należy go zastąpić: "Spróbujmy dotrzeć do wyznaczonego czasu", "Porozmawiajmy w domu, w miłej atmosferze".

4. Rodzice mówią: "Ty nigdy ... (po którym dziecko nie może) " Ile możesz powtórzyć! Kiedy w końcu ... " .

Jak dziecko postrzega: "Jesteś przegrany", "Nie jesteś zdolny do niczego".

Należy go zastąpić: "Każdy ma prawo do popełniania błędów. Wykorzystaj to doświadczenie, aby się czegoś nauczyć. "

5. Rodzice mówią: "Nie idź tam, rozpadniesz się (opcje: upadek, złamanie czegoś, spalenie się itd.)."

Jak dziecko to postrzega: "Świat jest dla ciebie zagrożeniem. Nic nie rób, inaczej będzie źle. "

Należy go zastąpić: "Wiem, że możesz. Nie bój się i działaj! ".

Ten styl komunikacji z dzieckiem znajduje się niemal w każdej rodzinie. Głównym błędem jest to, że rodzice nie zdają sobie nawet sprawy, że znaczenie zawarte w ich słowach może być odbierane inaczej przez dziecko. Dlatego zanim dziecko zacznie uczyć się i rozumieć mowę, warto nauczyć się na pamięć, jak komunikować się z dzieckiem.

Jak komunikować się z dziećmi?

Każde dziecko od urodzenia jest już indywidualną osobowością, z własnym charakterem i cechami. Psychologia komunikowania się z dziećmi to delikatna nauka, w której trzeba zrozumieć, że komunikacja z dzieckiem w dużej mierze zależy od atmosfery w rodzinie, relacji ludzi wokół ciebie, a nawet od płci dziecka. Jeśli masz dziewczynę, przygotuj się na to, że od najmłodszych lat będzie ona w kontakcie ze światem zewnętrznym i będzie stale rozmawiać. Dla kontrastu chłopcy są bardziej konserwatywni i skłonni do logicznego myślenia. Dlatego zaczynają mówić znacznie później niż dziewczynki i są bardziej skąpi z emocji. Istnieją jednak ogólne zasady dotyczące komunikowania się z dzieckiem każdej płci. Dotyczą one nie tylko mowy werbalnej lub niewerbalnej, ale także zachowania. Aby dziecko wyrosło w harmonijnej osobowości, każdy szanujący się rodzic musi je poznać.

Jeśli dziecko jest zaangażowane w jego działalność i nie prosi o pomoc - nie wtrącaj się! Niech zrozumie, że robi wszystko dobrze.
Jeśli dziecko jest trudne, a on to zgłosi - należy mu pomóc.
Stopniowo usuwajcie z siebie i ponosicie odpowiedzialność za działania popełnione przez niego na dziecku.
Nie próbuj chronić dziecka przed kłopotami i negatywnymi konsekwencjami jego działań. Więc wolałby zdobywać doświadczenie i być świadomym swoich działań.

Jeśli zachowanie dziecka zmartwi Cię, powiedz mu o tym.
Jeśli zdecydujesz się podzielić swoimi odczuciami z dzieckiem, mów tylko o sobie i swoich osobistych doświadczeniach, a nie o zachowaniu dziecka.
Nie stawiaj swoich oczekiwań ponad możliwości dziecka. Trzeźwiej oceniaj jego siłę.

Wdrażanie takich zasad nie jest trudne. Każdy rodzic, bez względu na to, jak uzasadniony jest fakt, że życzy dziecku tylko dobra, musi działać przede wszystkim w interesie dziecka. Pamiętaj, że problem, który nie został rozwiązany w dzieciństwie, może być katastrofą w starszym wieku.