Emocjonalna tępota
Zespół emocjonalnego otępienia w psychiatrii nazywany jest także "emocjonalną otępieniem" lub "emocjonalnym zubożeniem". Taki stan charakteryzuje się obniżeniem poziomu emocje , utrata zdolności do subtelnych uczuć i doświadczeń. U ludzi prymitywne reakcje i manifestacja emocji związanych jedynie z zaspokojeniem podstawowych instynktów utrzymują się, ale głębokie emocjonalne doświadczenia są tracone.
Manifestacja i przyczyny emocjonalnej otępienia
Emocjonalna głupota przejawia się w nadmiernym chłodzie w stosunku do ludzi, braku szczerej sympatii i empatii nawet dla bliskich krewnych i przyjaciół. W skrajnych patologicznych przypadkach pacjent ma pełną emocjonalną pustkę, absolutną obojętność, graniczny stan "paraliżu emocji".
Przyczyną emocjonalnego otępienia w stosunku do ludzi są poważne zaburzenia psychiczne, najczęściej spowodowane fizjologicznymi lub organicznymi patologiami kory mózgowej. Takie zaburzenia psychiczne są charakterystyczne dla początkowych stadiów schizofrenii. Niebezpieczeństwo tego stanu polega na zagrożeniu początkiem całkowitej obojętności i obojętności, czyli całkowitej utraty emocjonalnego związku ze światem zewnętrznym.
Wraz z rozwojem schizofrenii u pacjentów występuje stopniowe stępienie w sferze emocjonalnych doświadczeń i uczuć. Często w procesie zwiększania oziębłości i obojętności, pacjent przejawia syndrom ekstremalnej bezbronności, znany w psychiatrii jako "zjawisko drewna i szkła".
Czynnik ten wynika z faktu, że osoby z typem schizoidalnym mają słabo rozwiniętą ochronę psychiczną, a ich wrażliwość jest reakcją obronną, która rekompensuje jej emocjonalny chłód. Oprócz schizofrenii może przyczynić się do rozwoju afektywnego spłaszczania emocji 
traumatyczne uszkodzenie mózgu i depresja .
Leczenie emocjonalnego otępienia zależy od przyczyn, które doprowadziły do jego wystąpienia. Jeśli ten zespół zostanie wykryty u małych dzieci, należy zwrócić się o pomoc do psychiatry dziecięcej. Nowoczesne techniki opracowane na styku medycyny i pedagogiki pozwalają na korygowanie i wyrównywanie stanu dziecka.
U osoby dorosłej leczenie powinno rozpocząć się od badania mózgu i ośrodkowego układu nerwowego, badania i analizy czynników behawioralnych. Dopiero na podstawie analizy wszystkich czynników wymagane jest leczenie, które w zależności od postaci i stopnia zaawansowania choroby może być długotrwałe.