E202 to sól potasowa kwasu sorbinowego. Ten kwas organiczny zawarty jest w soku z popiołu górskiego i został po raz pierwszy wyizolowany z niego przez Augustusa Hoffmanna w 1859 roku, przy okazji, otrzymał swoją nazwę na cześć łacińskiej nazwy rodzaju jarzębiny - Sorbus. Pierwszy syntetyczny kwas sorbowy został zsyntetyzowany w 1900 roku przez Oscara Döbnera. Sole tego kwasu otrzymuje się przez jego oddziaływanie z alkaliami. Otrzymane związki nazywane są sorbatami. Potas, wapń i sorbinian sodu, a także sam kwas, są stosowane jako środek konserwujący w przemyśle spożywczym, kosmetycznym i farmakologicznym, ponieważ substancje te mogą hamować wzrost pleśni i grzybów drożdżowych, a także niektórych bakterii.
Jest to bardzo powszechny środek konserwujący. Jest on stosowany do przygotowywania takich produktów spożywczych jak:
Sorbinian potasu jest również stosowany w kosmetykach do przygotowywania szamponów, balsamów, kremów. Często sorbinian potasu stosuje się razem z innymi środkami konserwującymi, dzięki czemu można go dodawać produkty nie są to substancje nieszkodliwe, w mniejszych ilościach.
Jako dodatek do żywności, E202 był używany od połowy ubiegłego wieku, jednak nadal nie ma przekonujących informacji na temat jego niekorzystnego wpływu na organizm ludzki. Przez cały czas używania E202 jedynymi objawami szkód spowodowanych przez ten dodatek były reakcje alergiczne, które czasami pojawiały się, gdy były używane.
Istnieje jednak przypuszczenie, że stosowanie jakichkolwiek konserwantów może być niebezpieczne. Ostatecznie ich bakteriostatyczne (nie pozwalają na rozmnażanie się bakterii) i właściwości przeciwgrzybicze opierają się na tym, że konserwanty zakłócają procesy metaboliczne, hamują syntezę białek i niszczą ściany komórkowe tych prostych mikroorganizmów. Ciało ludzkie jest bardziej skomplikowane, ale nawet substancje takie jak E202 mogą mieć na niego negatywny wpływ. Dlatego kwestia, czy E202 jest szkodliwa, jest nadal otwarta.
W oparciu o te rozważania ilość sorbinianu potasu w produktach spożywczych jest ściśle ograniczona do wielu międzynarodowych umów i dokumentów. Średnio jego zawartość w żywności nie powinna przekraczać 0,2 g do 1,5 g na kilogram gotowego produktu.