Mowa w psychologii ma dwie główne działy: ustną i wewnętrzną mowa . Różnica między pierwszym a drugim to nie tylko to, że mowa ustna wymaga wypowiedzi werbalnej.
Mowa wewnętrznaZacznijmy od wewnętrznej mowy w psychologii. Wciąż Sechenov argumentował, że wewnętrzna mowa nie jest całkowicie "głupia". Pięć latków, kiedy myślą, mówią. Wydaje się, że są gadatliwi, właśnie dlatego, że koniecznym jest towarzyszenie myślom. Kiedy ktoś chce skupić swoją uwagę na jakiejś myśli, podkreśl ją - mówi szeptem.
Ponadto Sechenov wymienia się jako przykład. Powiedział, że myśli, nawet myślami, ale przez ruch mięśni języka, warg. Kiedy myśli, z zamkniętymi ustami kontynuuje ćwiczenie aktywności motorycznej w języku - choć wydaje się, dlaczego.
Ale ta forma jest inna i jej mowa funkcjonuje. Jest niekompletny i toleruje luki w myślenie . Oznacza to, że człowiek mówi w rozmowie z samym sobą tylko to, co wymaga oddzielnego odbicia, i że, oczywiście, tęskni, i, oczywiście, mowa wewnętrzna podlega regułom gramatyki, chociaż nie tak rozwiniętym jak mowa ustna.
Mowa ustnaMowa ustna ma swoją gradację. Jest to mowa monologiczna, dialogiczna i pisemna.
Monologiczny - jest to rodzaj mowy oratoryjnej, wykorzystywanej podczas wykładów, seminariów, raportów, lektur. Jego charakterystyczną cechą - osoba przez długi czas wyraża swoje myśli w sposób przez nią określony z góry. Oznacza to, że mowa monologiczna ma dobrze przemyślany, przewidywalny charakter.
Dialogowa mowa wymaga obecności dwóch lub więcej rozmówców. Nie jest tak rozwinięty jak monolog, ponieważ rozmówcy często rozumieją się z pół słowa, w oparciu o sytuację, o której mowa.
Pisemne - to, co dziwne, jest również mowa ustna. Tylko to wymaga czytnika. Pisemna mowa jest najdokładniej iw pełni stwierdzona, ponieważ pisarz nie może sobie pomóc w wyrażaniu siebie, mimice, gestach i intonacji.