Albert Einstein jest naukowcem, który dokonał jakościowej rewolucji w nauce. Jego prace były impulsem do badania wielu zjawisk, które uważano za fantastyczne i niewykonalne, między innymi na podróże w czasie. Jednym z najważniejszych dzieł Einsteina jest klasyczna zasada względności.
Klasyczna zasada względności Einsteina mówi, że fizyczne prawa natury mają tę samą formę w każdym bezwładnościowym układzie odniesienia. Istotą tego postulatu jest ogromny wysiłek, aby zbadać prędkość światła, której wynikiem było stwierdzenie, że w próżni prędkość światła nie zależy ani od systemów odniesienia, ani od prędkości źródła i odbiornika światła. I nie ma znaczenia, gdzie i jak obserwujesz to światło - jego prędkość nie ulega zmianie.
Einstein sformułował także specjalny teoria Względność, której zasadą jest stwierdzenie, że przestrzeń i czas tworzą pojedyncze środowisko materialne, którego właściwości muszą być używane przy opisywaniu dowolnych procesów, tj. nie tworzy trójwymiarowego modelu przestrzennego, lecz czterowymiarowy model czasoprzestrzenny.
Zasada względności Einsteina dokonała prawdziwej rewolucji w fizyce początku XX wieku i zmieniła sposób, w jaki nauka patrzy na świat. Teoria pokazała, że geometria wszechświata nie jest bezpośrednia i jednolita, jak dowodził Euklides, jest zakrzywiona. Dziś z pomocą klasyki zasady Naukowcy zajmujący się relatywnością wyjaśniają wiele zjawisk astronomicznych, na przykład krzywiznę orbit ciał kosmicznych z powodu pola grawitacyjnego większych obiektów.
Ale, pomimo tego, że jego znaczenie, praca naukowca na temat teorii względności zyskała uznanie znacznie później niż publikację - dopiero po wielu postulatach udowodniono eksperymentalnie. Nagroda Nobla Einsteina otrzymała za pracę nad teorią efektu fotoelektrycznego.