Temperament i charakter

Wyobraź sobie przeciętną osobę. On także, podobnie jak wszyscy wokół niego, jest osobą pełną światopoglądu i indywidualnych cech. Pamięta go jego niesamowity urok, zaraża optymizmem i podbija z elokwencją. Co sprawiło, że ta osoba otrzymała ten opis? Niektórzy powiedzą, że taki jest jego temperament. I będą mieli rację. Inni odpowiedzą, że cała sprawa jest w jego charakterze. I oni też będą mieli rację. Jaka jest więc różnica między charakterem a temperamentem? Zobaczmy, czy te koncepcje mają przynajmniej coś wspólnego.

Natura i temperament człowieka

Związek temperamentu i charakteru przez wiele lat badany przez różnych naukowców. W rezultacie pojawiły się 4 główne opinie dotyczące związku między tymi dwoma koncepcjami:

Temperament jest utożsamiany z charakterem.
Temperament jest przeciwieństwem charakteru.
Temperament jest rozpoznawany jako element charakteru.
Temperament jest uważany za podstawowy charakter natury.

Jeśli weźmiemy pod uwagę naukową interpretację pojęć, wyraźniejsze oznaki temperamentu z charakteru stają się bardziej zauważalne:

Temperament to zestaw właściwości psychiki, które wpływają na zachowanie i aktywność człowieka. Pamięć, szybkość myślenia, stopień koncentracji i rytm aktywności - odpowiedzialny za to jest ludzki układ nerwowy, który jest uważany za podstawowy czynnik w kształtowaniu jednego z typów temperamentu. Jest ich 4:

choleryk - dla ludzi tego typu charakteryzuje się mobilnością układu nerwowego. Tacy ludzie często są niezrównoważeni. Natychmiast tracą panowanie nad sobą, a także szybko stają się spokojne;
sangwiniczka - właściciele tego typu temperamentu są otwarci i towarzyscy, ale ich stosunek do świata jest powierzchowny. Szybko stają się przywiązani, a także szybko stają się obojętni na wszystko, co ich otacza;
flegmatyczny - ludzie z takim typem temperamentu otrzymują tytuł najbardziej spokojnego i niewzruszonego. Są gorliwi w biznesie, powolni i spokojni;
melancholijny - ten typ zawiera osobowości wrażliwe i często zamknięte. Ciągle podlegają strachowi i niezdecydowaniu.

Charakter - w przeciwieństwie do temperamentu, jest zbiorem cech przejawiających się w stosunku do przedmiotów i przedmiotów otaczającego świata. Charakter wynika także z pracy psyche, ale w przeciwieństwie do temperamentu, który jest dany człowiekowi z natury, jest on kształtowany i modyfikowany podczas życia. Na naturę człowieka wpływają takie czynniki jak społeczeństwo, wychowanie, zawód itp.

Wielu psychologów starało się podać dokładną klasyfikację postaci. Jednak związek temperamentu i charakteru nie pozwolił na uczynienie tej cechy charakterystycznej czystą, a teraz takie typy charakteru, jak wolicjonalny, racjonalny i emocjonalny, są stale połączone nie tylko z wpływem społeczeństwa, ale także z wrodzonymi naturalnymi cechami osobowości.

Ponadto postać może być sklasyfikowana poprzez obecność w niej różnych cech:

stosunek do samego siebie (egoizm, duma, upokorzenie);
stosunek do ludzi wokół (tolerancja, chamstwo, reakcja itp.);
stosunek do aktywności (energia, wytrwałość, lenistwo);
stosunek do rzeczy (skąpstwo, dokładność).

Charakterystyka temperamentu i charakteru polega na tym, że często są mylone, nazywając wrodzone cechy osobowościowe przejawów psyche i vice versa, charakteryzując cechy nabyte w społeczeństwie jako indywidualne właściwości układu nerwowego.

W rzeczywistości rozróżnienie tych dwóch koncepcji może być dość proste. Stosunek temperamentu i charakteru można przedstawić w następujący sposób:

charakter jest zbiorem nabytych cech, a temperament jest wrodzony;

postać może się zmienić pod wpływem okoliczności życiowych, a temperament pozostaje niezmieniony;
koncepcja charakteru do tej pory nie została sklasyfikowana, w przeciwieństwie do temperamentu;
charakter i jego indywidualne cechy można ocenić, a temperament nie poddaje się temu.

Temperament i charakter zawsze będą zdezorientowane. Jednak wspólnie tworzą holistyczną osobowość, którą zawsze można ocenić z zewnątrz. A co najważniejsze, jego wrodzone cechy powinny zawsze być w harmonii z nabytymi.