Zespół sztokholmski - co to jest?
Termin ten pojawił się po wydarzeniach, które miały miejsce w Sztokholmie, stolicy Szwecji, 23 sierpnia 1973 roku. Więzień, który uciekł przed aresztowaniem, zranił policjanta i zajął budynek banku wraz z oficerami w środku. Stali się mężczyzną i trzema kobietami. Po tym, przestępca zażądał, aby jego towarzyszka została przyprowadzona, a prośba została spełniona. Próbując uwolnić zakładników, jeden z policjantów nadal robił dziurę w dachu i wziął twarz jednego z napastników w kamerę - następowały strzały. Policja użyła ataku gazowego i uwolniła zakładników w całości i bezpiecznie, co było zaskoczeniem, że wokół zostali uwolnieni z dalszej reakcji. Zamiast wdzięczności powiedzieli, że bardziej boją się działań policji niż przestępców, ponieważ nie byli urażeni przez wszystkie pięć dni niewoli. Po przeprowadzeniu prób jeden z napastników zdołał przekonać opinię publiczną, że działał na korzyść zniewolonego i został uniewinniony. Drugi pozwany otrzymał 10 lat, ale w trakcie trwania wyroku regularnie otrzymywał listy poparcia.
Zespół sztokholmski, co to jest i co to jest?
Termin ten nazywany jest stanem, w którym ofiara przyjmuje pozycję sprawcy i stara się usprawiedliwić swoje działania, dla siebie i innych. Rodzaj reakcji obronnej psychiki, gdy osoba znajduje się w niebezpieczeństwie, nie chce zaakceptować powagi sytuacji, wyjaśnia działania kryminalne w stosunku do niego, w trybie pilnym. Syndrom sztokholmski - zjawisko, które występuje dość rzadko, tylko 8% przypadków, ale ze względu na swoją wyjątkowość, stało się bardzo interesujące do nauki.
Zasadniczo dzieje się tak w wyniku wzięcia zakładników terrorystycznych, w tym z politycznych przekonań, porwań, w celu uzyskania okupu i sprzedaży w niewolę, w warunkach niewoli wojskowej. Zespół ten występuje po trzech do czterech dni w kontakcie z porywaczem. Co więcej, zespół może być masywny, rozprzestrzeniony na wielu schwytanych w ciągu nocy.
Domowy zespół sztokholmski
Przypadki zespołu sztokholmskiego w rodzinie występują bardzo często, gdy jeden z partnerów przyjmuje pozycję ofiary i cierpi z powodu moralnych lub fizycznych tortur drugiej osoby. Częściej kobiety cierpią na syndrom, usprawiedliwiając pobicia i upokorzenia przez sam fakt sprowokowania skazanego.
Syndrom dotyka ludzi, którzy doznali urazów psychicznych od dzieciństwa - otrzymali niewiele uwaga i wszystko, czego dziecko nie zrobiło 
uległy miażdżącej krytyce, tworząc poczucie niższości. Ponadto, doświadczone wykorzystywanie seksualne pociąga za sobą silne przekonanie, że nie ma szans na normalny związek, lepiej być zadowolonym z tego, co masz. Aby uniknąć agresji, osoby starające się przejąć stronę atakującego, chronić go w oczach innych lub po prostu ukryć to, co dzieje się w rodzinie. Ofiara odmówi pomocy z zewnątrz, negując swoją pozycję, ponieważ sytuacja może trwać latami i stała się nawykowym sposobem przeżycia - przystosowaniem się do życia w przemocy. Często zdając sobie sprawę z powagi sytuacji i zdając sobie sprawę, że jest on ofiarą, człowiek nie odważy się złamać błędnego koła, bojąc się samotność .