Socjalizacja jednostki

W psychologii uważa się, że dana osoba nie rodzi się, ale staje się osobą. Postępując w ten sposób, proces uspołeczniania osoby jest formacją osoby z urodzonego dziecka, pełnego i pełnego członka społeczeństwa. Socjalizacja osobowości odbywa się poprzez różne mechanizmy i metody. Każda nauka osobowości wychwala pewien specyficzny mechanizm. Na przykład pedagogika uważa, że ​​najważniejszy jest proces uczenia się, psychologia kładzie nacisk na edukację, a socjologia - na uczenie się i wychowanie . Nie jest tak ważne, które z nich jest lepsze, o wiele ważniejsze jest to, że wszystkie mechanizmy są w pełni wchłonięte na etapach socjalizacji osobowości.

Ten proces socjalizacji jest asymilowany głównie w rodzinie. Zaczyna się od najmniejszego - treningu do zrobienia łóżka, ubierania się itp. Trening obejmuje zarówno umiejętności fizyczne, jak i mentalne. Cechą tego procesu socjalizacji jednostki jest asymilacja form zachowań ról, których znaczenia osoba dorosła, nawet nie zdaje sobie z tego sprawy.

Edukacja może odbywać się w przedszkolu, szkole lub na uniwersytecie. Jest to mechanizm celowego gromadzenia wiedzy o innej naturze. Człowiek, w rezultacie, zna siebie, otaczający świat, społeczeństwo, naturę, sens życia .

Edukacja odbywa się w rodzinie, szkole, za pośrednictwem mediów. Z jednej strony ten czynnik socjalizacji i kształtowania osobowości determinuje motywy ludzkich zachowań, z drugiej - aspekty moralne, religijność, cechy konsumenckie, światopogląd jednostki.

Istnieją co najmniej dwa inne procesy, które promują socjalizację: ochronę i adaptację. Ochrona to proces psychologiczny, który pomaga usunąć konflikty, różnice w świecie wewnętrznym i zewnętrznym. Dzięki ochronie psychologicznej wartości ludzkie i zewnętrzna rzeczywistość wydają się kompromisem.

Adaptacja jest wrodzonym mechanizmem człowieka. Oto dwa tematy - osoba i otaczający ją ludzie. Nic dziwnego, że mówią, że można się przyzwyczaić do wszystkiego, ponieważ jest to spowodowane mechanizmem adaptacyjnym, któremu dana osoba przetrwała pomimo zmian w świecie, klimatu i mniej globalnych "potyczek" z otaczającymi ludźmi.

Wielu psychologów jest przekonanych, że socjalizacja trwa całe życie. Jednocześnie różne są etapy i mechanizmy socjalizacji jednostki w dzieciństwie i dojrzałości. Celem socjalizacji dziecka jest zdobywanie wartości, kształtowanie motywacji. A dorosła socjalizacja ma na celu nabycie umiejętności.

Istnieją trzy etapy socjalizacji, jako czynnik rozwoju osobistego:

• naśladowanie - kopiowanie zachowań dzieci dorosłych;
• etap gry - dzieci uczą się wykonywania ról;
• gry grupowe - dzieci uczą się rozumieć, czego oczekuje od nich kolektyw.

Jednak niektórzy psychologowie twierdzą, że dorosła socjalizacja nie jest kontynuacją etapów dziecięcych, ale przeciwnie, ich wykorzenieniem. Oznacza to, że dorosła socjalizacja oznacza, że ​​osoba studiuje pozbyć się instalacji dziecięcych. Na przykład, pozbycie się idei, że jego pragnieniem jest prawo, lub z idei posiadania wszechpotężnego, nienaruszalnego autorytetu.

W każdym razie proces socjalizacji jest ważnym zbiorem ogromnej liczby czynników. W tym dziedziczność i cechy wrodzone, a także społeczeństwo, kultura, doświadczenie jednostki jako członka grupy, a jednocześnie indywidualne, niepowtarzalne osobiste doświadczenie. Postępując z tego, staje się oczywiste, że różne społeczeństwa wymagają różnych umiejętności, co potwierdza, że ​​proces socjalizacji danej osoby może być nieskończony i być "zaniedbywany" we właściwym czasie.

• ← Złożone wyroki
• Deprywacja społeczna →