Wnętrznictwo w pedagogice i psychologii
Internalizacja to głęboki rozwój osobowości podczas interakcji z innymi. Człowiek potrafi oceniać siebie, wybierać aktywność i kontrolować jej przebieg, asymilować wartości społeczeństwa, a teoria internacjonalizacji znalazła zastosowanie w takich naukach pokrewnych jak: filozofia, psychologia, pedagogika i socjologia.
Czym jest internalizacja?
Internalizacja jest formowaniem stabilnych wewnętrznych struktur mentalnych poprzez zewnętrzną aktywność społeczną. Kiedy występują procesy internalizacji:
- rozwój myślenia;
- dojrzewanie i rozwój funkcji psyche jako całości;
- kształtowanie doświadczenie życiowe ;
- uspołecznienie człowieka.
Czym jest internacjonalizacja w psychologii?
Cała zewnętrzna aktywność człowieka jest regulowana przez wewnętrzną aktywność umysłową. Internalizacja w psychologii to badanie procesów przetwarzania informacji pochodzących z zewnątrz do wnętrza. Człowiek operuje różnymi skomplikowanymi działaniami, więc powstaje doświadczenie, które pozwala prowadzić obiektywną aktywność już w umysłowo-umysłowych operacjach bez udziału samych obiektów. Tworzenie stabilnych strukturalnych jednostek świadomości pomaga jednostce "poruszać się" umysłowo w różnych momentach.
W badaniu internacjonalizacji zaangażowani byli psycholodzy J. Piaget, L. Wygotski, dla których każda funkcja mentalna jest początkowo formowana jako zewnętrzna, a następnie w procesie internalizacji zakorzenia się w ludzkiej psychice. Tworzenie mowy odbywa się w procesie internalizacji i składa się z trzech etapów:
- Dorośli używają swojej mowy do wpływania na dziecko, zachęcając go do działania.
- Dziecko adoptuje sposoby komunikacji i zaczyna wpływać na samego dorosłego.
- W przyszłości dziecko wpływa na samo słowo.
Czym jest internacjonalizacja w pedagogice?
Wdrażanie w pedagogice jest ważnym procesem kształtowania świadomości osobowości ucznia i zajmuje ważne miejsce, a rezultatem tego procesu jest nie tylko nabywanie nowej wiedzy przez studentów, ale także transformacja struktura osobowości . Skuteczna internalizacja dzieci w wieku szkolnym zależy od osobowości samych nauczycieli. Uważa się, że najważniejszymi aspektami w pedagogice jest proces edukacyjny i internalizacja wartości ludzkich, które przyczyniają się do:
- rozwój harmonijnej osobowości ucznia;
- tworzenie zrównoważonej sfery motywacyjnej;
- asymilacja wartości moralnych i etycznych oraz norm społecznych.
Wnętrzizacja w filozofii
Koncepcja internacjonalizacji została przyjęta przez filozofów. Praktyczna aktywność jest sposobem poznania świata i bycia. Sekcja filozofii-gnozyologii w praktyce uznaje kryterium prawdy, ale sama praktyka jest jedynie środkiem kształtowania wiedzy empirycznej. D.V. Pivovarov podsumował: doświadczenie człowieka powstaje z praktycznego działania w porównaniu z istniejącym teoretycznym komponentem podmiotu. Zasada internacjonalizacji w filozofii wskazuje, że aktywność poznawcza człowieka jest sposobem pojmowania bytu.
Wnętrzizacja w socjologii
Internacjonalizacja społeczna jest procesem kształtowania jedności i znaczenia człowieka jako jednostki społecznej poprzez asymilację wartości, norm i dziedzictwa kulturowego przez jednostkę. Społeczeństwo stale ewoluuje, a jednostka musi dostosowywać się do zmieniających się warunków społecznych. Socjologowie uważają, że rozwój indywidualności następuje w wyniku wspólnych działań praktycznych. Mechanizm internalizacji osoby składa się z trzech aspektów:
- Indywidualizacja . Teoria L. Wygotskiego o najbliższym obszarze rozwojowym dziecka pokazuje, jak ważne jest wspólne, wzajemne wypełnianie się jeszcze nieznanych działań dla dziecka - to tworzy się w przyszłej intrapsychicznej (indywidualnej) aktywności.
- Intymizacja . "My" staje się "ja". Dzieci poniżej 2 lat, opowiadające o sobie w trzeciej osobie - nazywają się po imieniu, tak jak nazywają się dorosłymi. Przejście do "ja" - istnieje świadomość siebie i przewaga znaczenia nad znaczeniem.
- Wytwarzanie wewnętrznej płaszczyzny świadomości lub krystalizacja osobowości . Na tym etapie następuje eksterioryzacja - proces przekazywania poza przetwarzaną wiedzę, informacje, doświadczenie. Przydzielanie i opanowanie trwałych wzorców zachowań.