Psychologia i związki Poznaj siebie

Wyższa aktywność nerwowa

Wyższa aktywność nerwowa (GNI) jest procesem neurofizjologicznym, który zachodzi w korze mózgowej i najbliższej podkorowej części mózgu podczas różnych procesów związanych z odruchami warunkowymi. Procesy te obejmują tworzenie, funkcjonowanie i wymieranie odruchów, nie tylko u ludzi, ale także u zwierząt. Cechy wyższej aktywności nerwowej człowieka zostały zbadane i wytypowane przez IP Pawłowa.

Wyższa aktywność nerwowa osoby - podstawy

Wśród podstawowych koncepcji wyższej aktywności nerwowej są przede wszystkim tymczasowe połączenie i odruch warunkowy. Udowodniono, że działalność każdego z ludzkich oddziałów OUN jest odruchowa i wykonuje funkcje sygnałowe, co pozwala ciału reagować na bodźce warunkowe, które są fizjologią wyższej aktywności nerwowej.

Zgodnie z doktryną wyższej aktywności nerwowej, całość składa się tylko z dwóch procesów: pobudzenia i hamowania. Pierwszy z nich stanowi podstawę do formowania pewnych połączeń temporalnych i odruchów warunkowych, ale jeśli odruch warunkowy ostatecznie nie jest wspierany bezwarunkowo, wówczas następuje jego wymarcie. To wygaśnięcie jest procesem hamowania.

Wzorce o wyższej aktywności nerwowej

Istnieje tylko pięć praw, które tworzą cechy wyższej aktywności nerwowej. Należą do nich następujące stwierdzenia:

  • wzmocnienie neutralnego bodźca bezwarunkowego niezmiennie prowadzi do powstania nowych tymczasowych powiązań;
  • jeśli uwarunkowany bodziec nie jest wspierany bezwarunkowym, nieuchronnie nastąpi wygaśnięcie tymczasowych połączeń
  • w każdym przypadku napromienianie i koncentracja procesów nerwowych są obowiązkowe;
  • procesy nerwowe są związane przez indukcję wzajemną;
  • tworzenie dynamicznych stereotypów, które są złożonymi dynamicznymi układami odruchów.

Wyższa aktywność nerwowa zawsze podlega tym prawom i dotyczy to nie tylko ludzi, ale także zwierząt, jak udowodnił Pavlov ze swoim słynnym psem Pawłowem.

Rodzaje wyższej aktywności nerwowej

Zachowanie i wyższa aktywność nerwowa są nierozerwalnie związane. Potwierdza to teorię typów DN, czyli pełną ilość wrodzonych i nabytych właściwości układu nerwowego. W zależności od przebiegu procesów pobudzenia i hamowania Pawłow wyróżnił cztery główne typy, które różnią się zdolnością do przystosowania się do sytuacji i odpornością na stres.

  1. Typ GNI silny niezbalansowany (choleryk). Silnie podekscytowany, słabo hamowany, w trudnych sytuacjach poddanych różnego rodzaju zaburzeniom nerwowym. W razie potrzeby możliwy jest rozwój wyższej aktywności nerwowej, trening hamowania i jego znaczna poprawa.
  2. Typ VND zrównoważony obojętny (flegmatyczny). Ten typ charakteryzuje się silnymi procesami i wzbudzeniami oraz zahamowaniami, pomimo tego, że w tym przypadku są one dość nieruchome, a przejście z jednego procesu do drugiego jest dość trudne.
    3. wyższe cechy aktywności nerwowej
  3. Typ GNI silny zrównoważony ruchomy (sangwiniczny). Ten typ charakteryzuje się równomiernie silnymi procesami pobudzenia i hamowania, pod warunkiem, że mają one doskonałą mobilność i dynamikę, co pozwala osobie łatwo przełączać się, dostosowywać do różnych rodzajów mediów i wykazywać stabilność w fałszywych sytuacjach.
  4. Rodzaj słabego DNB (melancholijny). W tym przypadku oba procesy nerwowe postępują słabo, dlatego człowiek prawie nie przystosowuje się do otoczenia i podlega szerokiemu spektrum zaburzeń nerwowych.

Doktryna rodzajów aktywności nerwowej stanowi okazję do głębszego studiowania procesów umysłowych i odgrywa ważną rolę w rozwoju współczesnych nauk.