Freud - psychoanaliza
Kto będzie się spierał z tym, że niemożliwe jest przecenienie wpływu Freuda na rozwój psychologii jako nauki? Ten człowiek zbadał wszystko, co jest możliwe, ale Freud wniósł zasadniczy wkład w filozofię psychoanalizy osobowości, w rzeczywistości ta teoria została przez niego opracowana. Następnie technika została rozwinięta przez A. Adlera, K. Younga, a także przez Neo-Freudians E. Fromm, G. Sullivan, K. Horney i J. Lacan. Do tej pory metody psychoanalizy są szeroko stosowane w psychologii do rozwiązywania problemów samostanowienia i korekty osobowości.
Pojęcie psychoanalizy
Przez sto lat istnienia psychoanalizy istniało więcej niż jedna szkoła i kierunek. Główne szkoły to zazwyczaj:
- klasyczna teoria Freuda;
- psychologia ego;
- septyczna psychologia Lacana;
- strukturalna psychoanaliza Kohuta;
- podejście intersubiektywne;
- intersubiektywna psychoanaliza;
Ponadto sama psychoanaliza dzieli się na trzy główne obszary:
- Teoria psychoanalizy osobowości jest pierwszą i jedną z najważniejszych koncepcji rozwoju człowieka w psychologii. Zwykle rozważa się ją w ramach klasycznej psychoanalizy według Freuda, ale można ją stosować do każdej z jej pochodnych. Na przykład w psychologii analitycznej Junga lub w psychologii indywidualnej Adlera.
- Psychoanaliza jest również postrzegana jako metoda badania ukrytych motywów ludzkiej aktywności, które przejawiają się w swobodnych skojarzeniach wyrażanych przez pacjenta. To właśnie ten aspekt jest podstawą filozofii psychoanalizy Freuda.
- I oczywiście współczesna psychoanaliza jest postrzegana jako metoda leczenia różnych zaburzeń psychicznych, które powstają w wyniku konfliktów między pragnieniami a rzeczywistością.
Koncepcje mechanizmów obronnych (substytucja, sublimacja, negacja itp.), Kompleksy (Edyp, elektra, niższość, kastracja), etapy rozwoju psychoseksualnego (ustny, analny, falliczny, utajony, genitalny) zostały wprowadzone dla celów psychoanalizy. Freud opracował również topograficzny i strukturalny model psychiki. Model topograficzny zakłada obecność świadomości i nieświadomych oddziałów, a model strukturalny sugeruje obecność trzech komponentów - id (nieświadomy), ego (świadomość) i superego (społeczeństwo w osobie).
Nieprzytomny w psychoanalizie
Freud w obu zaproponowanych modelach psychiki dał dużą rolę nieświadomości (Id), która jest podstawą energii jednostki. Składnik ten zawiera wrodzone instynkty, które zachęcają osobę do dążenia do zaspokojenia naturalnych potrzeb i czerpania przyjemności. Freud uważał, że nieświadomość jest najbardziej ambitną częścią ludzkiej psychiki. To on pcha ludzi, by za wszelką cenę dostali to, czego chcą, zmuszając ich do nierozważnych i nielegalnych działań. Gdyby nie było innych działów psychiki, nie byłoby norm i zasad w społeczeństwie, po prostu nie mogliby działać.
Na szczęście nieświadomość jest równoważona przez świadome komponenty Ego i Superego, które pozwalają odłożyć realizację instynktów na odpowiednie wydarzenie (Ego), a nawet umieścić przedstawienie pod zakazem, ponieważ nie jest ono zgodne z normami lub ideałami (Superego). Freud uważał, że nieświadomy (Id) i wyższy poziom świadomości (Superego) są w sprzeczności, stąd 
stałe napięcie. Neurozy i kompleksy. By the way, to właśnie z powodu tej osobliwości psychiki Freud powiedział, że wszyscy ludzie są neurotyczni, ponieważ instynkty nigdy nie będą odpowiadały idealnej reprezentacji jednostki.
Pomimo powszechnego stosowania psychoanalizy do celów praktycznych, ma także wielu krytyków. Wielu ludzi jest zirytowanych stwierdzeniem Freuda o ogólnych nerwicach, inni nie akceptują idei nieświadomości, kontrolują osobowość, podczas gdy inni przyjmują wrogi pogląd na psychoseksualną teorię rozwoju człowieka. Krótko mówiąc, wszystkie roszczenia do psychoanalizy Freuda można sformułować następująco: usprawiedliwia on wszelkie ludzkie działania, odwołując się do instynktu, odbierając jednostce pragnienie pracy nad sobą, aby uniknąć negatywnych aspiracji.