Choroba spowodowana chorobą - czy w dzisiejszych czasach istnieje ryzyko zachorowania?
Choroba zarazy, z którą ludzkość zderzyła się ponad 1500 lat temu, wcześniej spowodowała duże epidemie zachorowań, zabierając dziesiątki i setki milionów istnień ludzkich. Bardziej bezlitosny i niszczący infekcja historia nie wie i do tej pory, mimo rozwoju medycyny, nie można było z nią całkowicie poradzić.
Czym jest dżuma?
Dżuma jest chorobą u ludzi, która ma naturalną ogniskową zaraźliwą naturę, w wielu przypadkach kończy się śmiercionośnym rezultatem. Jest to bardzo zaraźliwa patologia, a podatność na nią jest powszechna. Po przeniesionej i wyleczonej zarazie stabilna odporność nie powstaje, to znaczy istnieje ryzyko ponownej infekcji (ale za drugim razem choroba jest nieco łatwiejsza).
Dokładne pochodzenie nazwy choroby nie jest ustalone, natomiast słowo "plaga" w tłumaczeniu z języka tureckiego oznacza "okrągło, stożek", z greckiego - "wał", z łaciny - "uderzenie, rana". W starożytnych i współczesnych źródłach naukowych można znaleźć taką definicję jak choroba dżumy dymieniczej. Wynika to z faktu, że jednym z wyróżniających objawów choroby jest dymienica - okrągły obrzęk w obszarze stanu zapalnego limfocyty . W tym przypadku istnieją inne formy infekcji, bez tworzenia się pęcherzyków.
Zaraza jest czynnikiem sprawczym
Przez długi czas nie było jasne, co powoduje dżumę dymieniczą, czynnik sprawczy został odkryty i związany z chorobą dopiero pod koniec XIX wieku. Okazało się, że są to bakterie Gram-ujemne z rodziny Enterobacteria - tablica (Yersinia pestis). Patogen jest dobrze poznany, odkryto jego kilka podgatunków i ustalono następujące cechy:
- może mieć inną formę - od nitkowatej do kulistej;
- długofalowa ochrona rentowności oddzielonych chorych;
- dobra tolerancja niskich temperatur, zamrażanie;
- wysoka wrażliwość na środki dezynfekujące, światło słoneczne, kwaśna reakcja środowiska, wysokie temperatury;
- zawiera około trzydziestu struktur antygenowych, wydziela endo- i egzotoksyny.
Dżuma - sposoby przenikania bakterii do organizmu człowieka
Ważne jest, aby wiedzieć, w jaki sposób zaraza jest przenoszona z osoby na osobę, a także od innych żywych istot. Plagiarum krąży w naturalnych ogniskach zakaźnych w organizmach nosicieli zwierząt, w tym dzikich gryzoni (wiewiórki ziemne, świstaki, norniki), szare i czarne szczury, domowe myszy, koty, lagiformes, wielbłądy. Nosicielami (rozprzestrzenianiem) patogenów są pchły różnych gatunków i kilka rodzajów ssących krew kleszczy, które są zarażone czynnikiem wywołującym chorobę, gdy są karmione chorymi zwierzętami zawierającymi plagę we krwi.
Wyróżnij transmisję patogenu poprzez pchły od nosideł zwierząt do ludzi i od osoby do osoby. Wymieniamy możliwe sposoby przenikania dżumy do ludzkiego ciała:
- Przenoszenie - wejście do krwioobiegu po ukąszeniu zainfekowanego owada.
- Kontakt - w kontakcie z osobą, która ma na skórze lub błonach śluzowych mikrourazy, z ciałami zainfekowanych zwierząt (na przykład, podczas cięcia tusz, przetwarzania skór).
- Almentar - przez błonę śluzową przewodu pokarmowego podczas jedzenia mięsa chorych zwierząt, które nie przeszły wystarczającej obróbki cieplnej lub innych produktów zaszczepionych.
- Kontakt z gospodarstwem domowym - za dotknięciem osoby chorej, kontaktowanie się z jego płynami biologicznymi, używanie naczyń, przedmiotów higieny osobistej i tym podobnych.
- Aerozol jest przenoszony z człowieka na człowieka przez błony śluzowe dróg oddechowych podczas kaszlu, kichania, bliskiej rozmowy.
Dżuma - objawy u ludzi
Z miejsca wprowadzenia patogenu zależy, która postać choroby rozwinie się, z uszkodzeniem jakich narządów, z jakim objawem. Wyróżniają się następujące podstawowe formy zarazy człowieka:
- dymieniczny;
- płucny;
- septyczny;
- jelitowy.
Ponadto istnieją tak rzadkie formy patologii, jak: skóra, gardła, oponowanie, bezobjawowe, poronienia. Choroba zarazy ma okres inkubacji od 3 do 6 dni, czasami 1-2 dni (z pierwotną postacią płuc lub septyczną) lub 7-9 dni (u pacjentów zaszczepionych lub już chorych). Wszystkie formy charakteryzują się nagłym początkiem z ciężkimi objawami i syndromem upojenia, objawiającymi się następująco:
- wysoka temperatura ciała;
- dreszcze;
- ból głowy;
- ból mięśniowo-stawowy;
- nudności;
- wymioty;
- silne osłabienie.
W miarę rozwoju choroby zmienia się wygląd pacjenta: twarz staje się opuchnięta, przekrwiona, białka oczu zmieniają kolor na czerwony, wargi i język stają się suche, pod oczami pojawiają się cienie, twarz wyraża strach, przerażenie ("maska zarazy"). W przyszłości pacjent jest zaburzony przez świadomość, mowę staje się nieczytelna, koordynacja ruchów jest zakłócona, pojawiły się urojenia i halucynacje. Ponadto rozwijają się określone zmiany, w zależności od postaci zarazy.
Dżuma dymienicza - objawy
Statystyki pokazują, że dżuma dymienicza jest najczęstszym rodzajem choroby, która rozwija się u 80% osób zakażonych przez penetrację patogenu przez błony śluzowe i skórę. W tym przypadku infekcja rozprzestrzenia się przez układ limfatyczny, powodując uszkodzenie węzłów chłonnych pachwinowych, w rzadkich przypadkach - pachowych lub szyjnych. Otrzymane pęcherzyki są pojedyncze i wielokrotne, ich rozmiar może wynosić od 3 do 10 cm, a w ich rozwoju często przechodzą one kilka etapów:
- wzrost, stwardnienie i bolesność węzłów chłonnych - kilka dni po wystąpieniu zespołu zatrucia (na zdjęciu - dżuma dymienicza u pacjenta z pęcherzykami pachwinowymi);
- zmiękczenie dymienicy - w 4. dniu choroby;
- spontaniczne rozwarstwienie, powstawanie wrzodu lub strefy martwicy - w 10. dniu zarazy.
Zaraza płucna
Postać tę rozpoznaje się u 5-10% pacjentów, u których rozwija się choroba plagi po infekcji aerogenicznej (pierwotna) lub jako powikłanie postaci dymieniczej (wtórnej). Jest to najniebezpieczniejsza odmiana, a szczególne oznaki plagi u ludzi w tym przypadku odnotowano około 2-3 dnia po wystąpieniu objawów ostrego zatrucia. Czynnik ten wpływa na ściany pęcherzyków płucnych, powodując zjawisko nekrozy. Charakterystyczne objawy to:
- szybki oddech, duszność;
- kaszel;
- plwocina absolutorium - najpierw piany, przezroczysty, potem - z żyłami krwi;
- ból w klatce piersiowej;
- tachykardia;
- spadek ciśnienia krwi.
Szambo forma dżumy
Pierwotna septyczna forma dżumy, która rozwija się, gdy ogromna dawka drobnoustrojów przenika do krwioobiegu, jest rzadka, ale jest bardzo trudna. Odurzające objawy pojawiają się błyskawicznie, gdy patogen rozprzestrzenia się na wszystkie narządy. Istnieje wiele krwotoków w skórze i błon śluzowych, spojówek, krwawienia z jelit i nerek, szybki rozwój szok powodujący infekcje . Czasami forma ta postępuje jako wtórne powikłanie innych rodzajów dżumy, co przejawia się tworzeniem się wtórnych dymów.
Jelita forma zarazy
Nie wszyscy specjaliści odróżniają jelitową odmianę osobnicy, traktując ją jako jedną z przejawów formy septycznej. Kiedy dżuma jelitowa rozwija objawy choroby u ludzi na tle ogólnego zatrucia i gorączki, odnotowuje się następujące objawy:
- ból brzucha;
- wielokrotne krwawe wymioty;
- biegunka ze śluzówkowo-skórnymi stolcami;
- tenesmus - bolesne pragnienie opróżnienia jelit.
Plaga - diagnoza
Istotną rolę odgrywa diagnoza diagnozy laboratoryjnej "zarazy" prowadzonej za pomocą następujących metod:
- serologiczny;
- bakteriologiczny;
- mikroskopijny.
Do badania weź krew, odłóż od pęcherzyków, oddzielone wrzody, flegmę, wydzielone części ustno-gardłowe, wymiociny. Aby sprawdzić obecność patogenu, wybrany materiał można hodować na specjalnych pożywkach. Ponadto wykonuje się prześwietlenie węzłów chłonnych i płuc. Ważne jest, aby ustalić fakt ugryzienia owada, kontakt z chorymi zwierzętami lub ludźmi, odwiedzić strefy endemiczne dla zarazy.
Dżuma - leczenie
Jeśli podejrzewa się patologię lub zdiagnozowano patologię, pacjent jest pilnie hospitalizowany w szpitalu zakaźnym w izolowanym pudełku, z którego wykluczony jest bezpośredni wypływ powietrza. Leczenie dżumy u ludzi opiera się na takich działaniach:
- odbiór antybiotyków, w zależności od postaci choroby ( Lewomycetyna , Tetracyklina, streptomycyna);
- terapia detoksykacyjna (albumina, Reopoliglyukin, Gemodez);
- stosowanie leków w celu poprawy mikrokrążenia i reparacji (Trental, Solcoseryl , Pikamilon);
- leczenie przeciwgorączkowe i objawowe;
- terapia podtrzymująca (witaminy, leki nasercowe);
- plazmafereza - z porażką septyczną.
W okresie gorączki pacjent musi przestrzegać leżenia w łóżku. Antybiotykoterapię przeprowadza się przez 7-14 dni, po czym przypisuje się badania kontrolne biomateriałów. Pacjent zostaje zwolniony po całkowitym wyzdrowieniu, o czym świadczy otrzymanie potrójnego wyniku negatywnego. Sukces leczenia zależy w dużej mierze od terminowości wykrywania zaraza.
Środki zapobiegające zarazy w organizmie człowieka
Aby zapobiec rozprzestrzenianiu się infekcji, przeprowadza się niespecyficzne środki zapobiegawcze, w tym:
- analiza informacji o występowaniu dżumy w różnych krajach;
- identyfikacja, izolacja i leczenie osób z podejrzeniem patologii;
- Dezynfekcja transportu przybywającego z regionów dysfunkcyjnych w związku z dżumą.
Ponadto, w naturalnych ogniskach choroby stale dochodzi do pracy: biorąc pod uwagę liczbę dzikich gryzoni, badając je w celu wykrycia bakterii zarazy, niszczenia zakażonych osobników, zwalczania pcheł. Przy identyfikacji nawet jednego pacjenta w urzędzie, takie środki anty-epidemiczne są przeprowadzane:
- nałożenie kwarantanny z zakazem wjazdu i wyjazdu ludzi na kilka dni;
- izolacja osób mających kontakt z chorymi na dżumę;
- dezynfekcja w ogniskach choroby.
Osobom, które miały styczność z chorą plagą, w celach profilaktycznych podaje się surowicę anty-zaraźliwą w połączeniu z antybiotykami. W takich przypadkach stosuje się szczepienie przeciwko zarażeniu żywą plagą osieroconych osób:
- kiedy znajduje się w naturalnym ognisku infekcji lub w zbliżającym się wyjściu na dysfunkcyjny obszar;
- w pracy, związany z możliwym narażeniem na źródła infekcji;
- kiedy występuje szerokie rozprzestrzenianie się infekcji wśród zwierząt w pobliżu osiedli.
Plaga - statystyki zachorowalności
Dzięki rozwojowi medycyny i utrzymaniu międzypaństwowych środków zapobiegawczych choroba plagi rzadko przebiega szeroko. W czasach starożytnych, kiedy nie wynaleziono żadnego leku na tę infekcję, śmiertelność wynosiła prawie sto procent. Teraz te liczby nie przekraczają 5-10%. W tym samym czasie, ile osób zmarło na skutek plagi na świecie w ostatnim czasie, nie może nie martwić się.
Plaga w historii ludzkości
Plaga w historii ludzkości pozostawiła druzgocące ślady. Najbardziej rozpowszechnione są takie epidemie:
- "Plaga Justyniana" (551-580 g.), Która rozpoczęła się w Egipcie, z czego zginęło ponad 100 milionów ludzi;
- epidemia "czarnej śmierci" (XIV w.) w Europie, sprowadzona ze wschodnich Chin, która pochłonęła około 40 milionów istnień ludzkich;
- plaga w Rosji (1654-1655 gg.) - około 700 tysięcy zgonów;
- dżuma w Marsylii (1720-1722) - zginęło 100 tysięcy ludzi;
- pandemia dżumy (koniec XIX wieku) w Azji - zmarło ponad 5 milionów ludzi.
Zaraza w naszych czasach
Dżuma dymienicza występuje obecnie na wszystkich kontynentach, z wyjątkiem Australii i Antarktydy. W okresie od 2010 do 2015 r. Zdiagnozowano ponad 3 tysiące przypadków choroby, a śmiertelny wynik zaobserwowano u 584 zarażonych. Większość przypadków zarejestrowano na Madagaskarze (ponad 2 tysiące). Ogniska dżumy odnotowano w takich krajach jak Boliwia, USA, Peru, Kirgistan, Kazachstan, Rosja i inne. Endemiczne dla regionów dżumy Rosji są: Ałtaj, Wschodni Ural, Stawropol, Transbaikalia, nizina kaspijska.