Zwykle diagnostyka wychowania odbywa się w szkole, gdy psycholog, a niekiedy wychowawca klasy, bada i ocenia jednostkę z punktu widzenia moralności, co zwykle implikuje pojęcie "wychowania". Obecnie nie istnieje jeden system określania poziomu wykształcenia, ale istnieje lista składników, za pomocą których można przeprowadzić analizę. Należą do nich:
- Najprostszym testem na bycie dobrym jest obserwowanie, jak dana osoba traktuje wartości, szczególnie takie jak natura, piękno, praca, nauka, ludzie i własna osobowość.
- Obecność ważnych cech dla życia społecznego danej osoby, w tym uczciwość, ludzkość, ciężka praca, dyscyplina, punktualność, odpowiedzialność, uprzejmość, responsywność, takt, itd. Edukacja moralna bez takich cech jest po prostu niemożliwa.
- Wychowanie osoby zawsze daje o sobie znać w motywach jego działania: dlaczego dziecko zachowuje się w ten sposób, a nie inaczej? Złośliwość czy wysokie motywy?
- Ewaluacja wychowania powinna również uwzględniać takie cechy jak orientacja ogólna człowieka - na zło lub na dobro, na siebie lub na innych. Czy osoba jest altruistą lub egoistą, czy kiedyś szanuje ludzi itp.
- Analizę poziomu wykształcenia można przeprowadzić na podstawie rozwoju dziecka: ile odpowiada on jego wiekowi, jak rozwinął się w nim jeden lub inny charakter postaci, jak dobrze przystosowuje się do warunków otoczenia.
Diagnoza wychowania umożliwia już w dzieciństwie człowieka, aby zobaczyć, co nim rządzi, jakie zasady moralne ma i przykłady do naśladowania. Często wiele obrazów ludzi prześlizguje się przez życie, a złe maniery dzieci stają się bardzo specyficznymi dorosłymi problemami.