Kryzys 1 roku u dzieci

Kryzys pierwszego roku życia powoduje duże zmiany w rutynowym życiu dziecka i jego rodziny. I nic dziwnego. Wczoraj dziecko było elastyczne, ale nagle stał się uparty, niespokojny i kapryśny. Co mówi psychologia wieku o kryzysie 1 roku?

Kryzys pierwszego roku życia dziecka: objawy

Kryzys 1 roku u dzieci łatwo określić za pomocą charakterystycznych objawów. Przede wszystkim dziecko staje się niespokojne. Jego sen, jego ogólny stan w ciągu dnia może się pogorszyć. Dziecko może płakać za dużo ("denerwować z jakiegokolwiek powodu"), nie robić tego, co zrobił dobrze (np. Trzymać łyżkę podczas jedzenia, chodzić, siedzieć na nocniku).

Dlaczego potrzebuję kryzysu na 1 rok?

"Czy kryzys dotyczy dziecka? Jak to jest możliwe? "- zaskakuje wielu dorosłych, dla których obraz dzieciństwa składa się z naiwnych obrazów niedbałości, dobrego samopoczucia i absolutnej wygody. "W końcu dziecko jeszcze nie napotkało prawdziwych trudności życiowych!" Rzeczywiście, trudności dorosłego życia wciąż nie są znane jednemu rocznemu dziecku, jednak psychologowie twierdzą, że kryzysy w dzieciństwie są integralną częścią procesu stawania się osobą, a bez nich dzieciństwo nie kosztuje. W bardzo młodym wieku dochodzi do konfliktu między interesami dziecka, aby osiągnąć określone cele (idź, zdobądź przedmiot ...) i niemożność zrealizowania swoich pragnień.

Należy pamiętać, że faza kryzysu jest uważana przez psychologów nie za negatywną fazę rozwoju. Jak więc dokładnie w momencie pokonywania trudności jest sam rozwój. Rozwój i całkowita harmonia między światem a dzieckiem są niekompatybilne. Dlatego, aby stać się osobowością dziecka, ważną rolę odgrywa ciągłe zderzenie ze światem i niezadowolenie z istniejącej sytuacji.

Nie należy się dziwić, gdy dziecko, które ma trudności z wchodzeniem po schodach, zaczyna napadać na swoją matkę, która "chciała mu pomóc". Faktem jest, że w trudnej sytuacji dziecko nie będzie już zadowolone z pomocy udzielonej mu przez kogoś w celu doprowadzenia jego państwa do "harmonijnej równowagi". W tym przypadku dziecko sprawdza swoje "ja mogę". I to jest jego konflikt ze światem zewnętrznym, a nie z mamą i tatą, którzy nie pomogli, nie poparli.

Pamiętaj, że wcześniej czy później ten konflikt zostanie przezwyciężony, dziecko opanuje nowe umiejętności, zdobędzie nowe doświadczenie, a wtedy tylko jedno wspomnienie pozostanie z okresu kryzysu jednego roku.

Jak pokonać kryzys 1 roku?

Każde dziecko rozwija się wyłącznie z prędkością, która mu towarzyszy. Rodzice nie powinni zwracać uwagi na sąsiada Maksyma, który już mówi "mama" i "tata", który chodzi od siedmiu miesięcy i je samodzielnie. Twoje dziecko nie musi przestrzegać czyjegoś planu. Dlatego pierwszą zasadą pomagania dziecku w kryzysie jest nie wstydzić się jego "niepowodzenia" i chwalić go za najdrobniejsze osiągnięcia. Każde dziecko ma własne tempo rozwoju.
Jednoroczne dziecko nie jest jeszcze gotowe do komunikowania się w zespole, dlatego staraj się przedłużyć okres swojego pobytu w domu, komunikować się z nim więcej, musi być pewien, że możesz polegać na dorosłych i zawsze są tam. Druga zasada: komunikować się z dzieckiem i wspierać go.
Wreszcie, trzecia zasada odnosi się do trybu dnia dziecka. Oczywiście, jeśli dziecko spędza mało czasu na ulicy, nie śpi wystarczająco długo, w rodzinie jest nerwowy stres (rodzice są w ciągłym konflikcie ze sobą) - wszystkie te czynniki pogłębiają kryzys dziecka. Podczas gdy dziecko przeżywa kryzys jednego roku, podobnie jak konflikt między światem a możliwościami dziecka, które "jest w stanie, nie będąc w stanie chodzić", starać się uczynić je jedyną trudnością, jaka go czeka.