Wniebowstąpienie Pańskie - historia święta
Rocznie czterdziestego dnia po Wielkanoc Prawosławni obchodzą wielkanocne święto - Wniebowstąpienie Pańskie, którego historia związana jest z ziemskim życiem Jezusa Chrystusa.
Historia święta Wniebowstąpienia
Nazwa święta jest bezpośrednio związana z wydarzeniem, które wyznacza cały świat prawosławny. Tego dnia, 40 dni po zmartwychwstaniu, Jezus Chrystus wypełnił swoją ziemską posługę i ponownie wstąpił do świątyni Ojca Niebieskiego, wstąpił do nieba.
Jak wiadomo, przez swoje cierpienie i śmierć Jezus odkupił grzechy ludzkości i stał się Zbawicielem, dając ludziom możliwość ponownego powstania i otrzymania życia wiecznego. A Jego wniebowstąpienie jest świętem otwarcia Nieba, wieczną siedzibą ludzkich dusz. To znaczy, przez Jego wniebowstąpienie, Chrystus ponownie objawił nam Niebo jako Królestwo Boże, królestwo prawdy, szczęścia, dobroci i piękna.
W ostatnim dniu swego ziemskiego życia Jezus Chrystus ukazał się swoim uczniom i naśladowcom. Z nimi była Jego Matka - Najczystsza Dziewica. Dał im ostatnie instrukcje, nakazał uczniom, aby chodzili po całym świecie z kaznodziejstwem ewangelii, ale przed tym czekali na pojawienie się Ducha Świętego.
Jego ostatnie słowa były zapowiedzią zstąpienia w uczniów Ducha Świętego, który miał zainspirować i pocieszać ich, błogosławiąc, aby głosili naukę Bożą na całym świecie.
Następnie Jezus wstąpił na Górę Oliwną, podniósł ręce i błogosławiąc uczniów, zaczął wznosić się z ziemi do nieba. Stopniowo jasna chmura zamknęła Go przed oczyma zakłopotanych uczniów. W ten sposób Pan wstąpił do Nieba do swojego Ojca. A zanim Apostołowie pojawili się dwaj jasni posłańcy (anioł), który oznajmił, że Jezus wstąpił do nieba, po chwili znowu przyjdzie na ziemię w taki sam sposób, w jaki wstąpił do nieba.
Apostołowie, pocieszeni tą nowiną, wrócili do Jerozolimy i opowiedzieli o tym ludziom, a następnie zaczęli czekać w nieustannej modlitwie o obiecane zstąpienie Ducha Świętego.
Tak więc w prawosławiu historia Wniebowstąpienia Pańskiego jest nierozerwalnie związana z ostatnim aktem Jezusa Chrystusa w dziele naszego zbawienia i zjednoczenia ziemskiego i niebieskiego. Przez swoją śmierć Pan zniszczył królestwo śmierci i dał wszystkim ludziom szansę wejścia do Królestwa Niebieskiego. On sam został wskrzeszony i stał się prekursorem swego Ojca w osobie odkupionej osoby, umożliwiając nam wszystkim po śmierci wejście do Raju.
Znaki ludowe i tradycje Dnia Wniebowstąpienia
Jak z większością innych święta kościelne wraz ze świętem Wniebowstąpienia Pańskiego i jego historią wiążą się liczne znaki, tradycje i wróżby.
Ludzie zawsze dążyli do świętowania wniebowstąpienia Pana do nieba za pomocą znaku rytualnego, takiego jak wielkanocne ciasta i jajka. Tego dnia zwyczajem było pieczenie ciast z zieloną cebulką - tak zwane chleby z siedmioma batonami, symbolizujące kroki w liczbie niebios apokalipsy.
Najpierw te "drabiny" konsekrowane w świątyni, a następnie wyrzucone z dzwonnicy na ziemię, zastanawiające się, które z siedmiu niebios jest przeznaczone, aby zdobyć wróżkę. Jeśli wszystkie siedem kroków pozostało nietknięte, oznaczało to, że spadnie bezpośrednio w niebo. A jeśli "drabina" została złamana, oznaczało to grzesznika grzesznika, 
który nie nadawał się do żadnego z siedmiu niebios.
Zgodnie z wierzeniami, jeśli jajo ustanowione w tym dniu zostanie zawieszone na dachu domu, będzie chronić dom przed szkodą.
Jeśli w dniu Wniebowstąpienia wystąpi ulewny deszcz, oznacza to zapobieganie upadkom upraw i chorobom bydła. A po deszczu zawsze jest dobra pogoda, która trwa do dnia św. Michała.
A co najważniejsze - wszystko, o co poprosisz na modlitwie w tym dniu, na pewno się spełni. Wynika to z faktu, że w dniu Jego Wniebowstąpienia Pan przemówił bezpośrednio do Apostołów. I w tym dniu wszyscy ludzie mają wyjątkową okazję, aby zapytać Pana o najważniejsze.