Psychologia wieku - pojęcie kryzysu wieku i wieku w psychologii
Ludzie mogą reagować inaczej na to samo zdarzenie, ponieważ na każdą z nich wpływa własna kombinacja czynników. Jednym z najważniejszych jest badanie psychologii wieku, które uwzględnia różne aspekty rozwoju.
Pojęcie wieku w psychologii
Dla pełniejszej analizy kształtowania osobowości przyjęto gradację etapów życia. Można je rozpatrywać w ramach 4 podejść do oceny z ubiegłych lat.
- Biologiczne - oparte na tworzeniu ciała.
- Psychologiczne - oparte na niuansach zachowania.
- Wiek społeczny jest w psychologii stopniem akceptacji publicznych ról i funkcji.
- Fizyczne - tylko szacuje ilość czasu.
Z punktu widzenia biologii życie można podzielić na następujące etapy:
- dzieci - do 16 lat;
- młodzi mężczyźni - 16-21 lat;
- dojrzały - do 60 lat;
- starsi - od 60 lat.
Psychologia z dzieciństwa
Wzorce zachowań na późniejsze życie są określone niemal od poczęcia. Z tego powodu psychologia wieku dziecięcego koncentruje się na dostarczaniu maksymalnych pozytywnych przykładów. Współcześni naukowcy uważają, że dziecko zaczyna poznawać świat przed jego narodzinami, dlatego nauczyciele przedszkolni są zaangażowani w ukończenie edukacji podstawowej, a tylko rodzice są odpowiedzialni za podstawy.
Istnieje opinia, że dzieci w wieku poniżej 3 lat tylko wchłaniają to, co się dzieje, a kiedy osiągają wiek przełomowy, już próbują wpływać na otaczający świat. To oznacza początek tworzenia reguł zachowania. Następnie zmiany w psychologii wczesnego wieku nabierają większej głębi, istnieje możliwość interpretacji nadchodzących sygnałów. W wieku 5 lat dzieci interesują się przyczynami wydarzeń, w tej chwili rodzą się lęki.
Po wejściu do szkoły następuje kolejna głęboka zmiana w związku z odkryciem nowych punktów orientacyjnych. Naiwne postrzeganie jest nadal zachowane, ale wraz z nim zaczyna pojawiać się zrozumienie podstaw interakcji. Stopniowo dzieci stają się świadome indywidualności i pragnienia jej wyrażania. Ważne jest, aby rodzice wspierali, ukierunkowali skutki.
Psychologia dorastania
W tym okresie chęć udowodnienia siebie i udowodnienia niezależności osiąga swój szczyt. Psychologia wieku dziecięcego jest trudna ze względu na dwoistość sytuacji: osoba może już podejmować świadome decyzje, ale nadal potrzebuje opieki krewnych i ich wpływu. Pragnienie osiągnięcia maksimum z życia miesza się z fatalistyczną postawą. Psychologia wieku zaleca w tym czasie zbudowanie specjalnej linii postępowania, aby dana osoba nie czuła się ograniczona wolnością i mogła postrzegać porady.
Psychologia dojrzałego wieku
W tym okresie następuje rozkwit sił witalnych i kilka kryzysów. Psychologia wieku uważa dojrzałym wieku za centralny etap, w którym istnieje szansa, aby wpłynąć na innych i kontynuować swój rozwój. Siły zostały już przeszkolone, aby dokonać przeskoków w dziedzinie duchowej, intelektualnej, twórczej i istnieje w tym prawdziwe zainteresowanie.
Wśród pozytywnych aspektów psychologii wieku jest możliwość przekazania wiedzy młodszemu pokoleniu, wzmacniając poczucie własnej użyteczności. W niekorzystnej sytuacji nadchodzi czas stagnacji, dewastacji, zanurzenia w refleksjach kryzysowych. Dojrzałość charakteryzuje się poczuciem stabilności, która łączy się z ciągłymi pytaniami o lojalność dokonanego wyboru i realizację jego potencjału.
Psychologia osób starszych
Podczas starzenia zmiany zachodzą na wszystkich poziomach. Pogorszenie stanu zdrowia, przejście na emeryturę, zawężenie kręgu społecznego prowadzi do rozwoju poczucia bezwartościowości. Ze względu na ograniczoną zdolność adaptacji dużej ilości wolnego czasu przyczynia się do apatii, zmniejsza chęć uczenia się czegoś nowego. W tej chwili krewni mogą pomóc, dając osobie w podeszłym wieku szansę ponownego poczucia użyteczności.
Po 60 latach stosunek do życia zmienia się, ludzie zwracają mniejszą uwagę na swój wygląd, koncentrując się na zdrowiu i stanie wewnętrznym. Zwiększa wartość życia, jest pokój i roztropność. Osłabienie kontroli ujawnia cechy, które wcześniej były ukryte, więc często zauważa się, że charakter osoby starszej zmienił się dramatycznie na gorszy.
Psychologia rozwojowa - kryzysy
Na każdym etapie rozwoju człowiek musi przezwyciężyć wewnętrzne sprzeczności lub kryzysy związane z wiekiem. Każdy przechodzi przez takie kamienie milowe, ale niektórzy mają poważne trudności z powodzeniem wkraczając w nowy etap dorosłości. Psychologia rozwojowa bada takie kryzysy, poświęcając od jednego do pięciu stopni na każdym etapie rozwoju. Najbardziej znane są kryzysy 3, 7, 13, 17, 30 i 40 lat.
Kryzys 3 lat w psychologii wieku dziecięcego
Kryzysy wieku u dzieci nie mają wyraźnych granic, scena "ja" zaczyna się około 3 lat, ale teraz częściej jej pasek przesuwa się do 2 lat. W tym momencie dziecko coraz częściej nie chce wspierać dorosłych, próbując własnej siły. Staje się kapryśny i uparty, rodzice muszą negocjować z nimi sprawy, które zostały wcześniej wykonane na prośbę. Przyczyny takich zmian są wystarczające dla rozwoju prostych funkcji, rozwoju zainteresowań poznawczych i poszukiwania możliwości wpływania na środowisko.
Dziecko widzi, że w wielu przypadkach nie potrzebuje pomocy dorosłych iw swojej pewności siebie próbuje porzucić ją całkowicie. Stąd pragnienie czynienia wszystkiego pomimo rodziców, którzy próbują ograniczyć swoją niezależność. Często dzieci starają się potwierdzić swoje znaczenie, nie pozwalając matce wyjść z domu, domagając się, aby nie dotykać jego zabawek. Jeśli jest kilkoro dzieci, pojawia się również zazdrość, ponieważ musisz dzielić się swoją mocą.
Psychologia wieku - kryzys u dziecka w wieku 7 lat
Następna zmiana charakteru wiąże się z wejściem do szkoły, w tym okresie dziecko zaczyna rozumieć istnienie ról społecznych i je wypróbowywać. Kryzysy dzieciństwa oznaczają poczucie autonomii. W wieku 3 lat dotyczyło to tylko płaszczyzny fizycznej, a pierwsza równiarka zaczyna rozumieć, że jego wewnętrzny świat jest niezależny od rodziców. Dziecko zaczyna zdawać sobie sprawę z istnienia odpowiedzialności, może grać tylko po wypełnieniu swoich obowiązków akademickich.
W tym wieku ciało również się zmienia, co otwiera nowe możliwości. Dziecko nie może uwierzyć, że był kiedyś całkowicie bezradny i wierzył w bajki. Dlatego wcześniej ulubione zabawki są wyrzucane, aby nie widzieć przypomnień tamtych czasów. Interesuje się wszystkim, co nowe i niezrozumiałe, co wywołuje zazdrość o samotność rodzicielską i ciche rozmowy z powodu podejrzeń, że najważniejsze informacje są przed nim ukryte. Nadszedł czas, aby nauczyć się samokontroli, aby właściwie wyrażać myśli i powstrzymywać zbyt silne reakcje.
Psychologia wieku - kryzys 13 lat
Tak jest kryzys nastolatków , podczas której istnieje droga do nowego poziomu myślenia opartego na logice. Autorytatywne stwierdzenia nie są wystarczające, każda opinia wymaga dowodów, które zostaną porównane z ich własnymi odczuciami. Interesuje się pytaniami filozoficznymi, abstrakcja staje się jaśniejsza, dlatego wśród wszystkich sztuk, muzyka staje się najciekawsza. Wśród negatywnych przejawów może być pragnienie samotności, niezadowolenia i niepokoju.
Psychologia wieku - kryzys 17 lat
Proces przejścia w dorosłość obfituje w wiele przeszkód, jednym z nich jest kryzys wieku dojrzewania. Na tym etapie ostateczna akceptacja ich roli społecznej, w połączeniu z wyborem zawodu. Niektóre nastoletnie niepokoje wciąż trwają, o wiele silniejsze pragnienie udowodnienia niezależności, aby spróbować swoich sił i znaleźć dowód na ich rentowność.
Psychologia wieku - kryzys 30 lat
Stopniowo młodzieńczy wzorzec zachowania przestaje być przekonujący, otwierając nowy kryzys wieku. Dochodzi do zrozumienia obecności utartego toru, wątpliwości pojawiają się w jego poprawności, może nastąpić świadomość utraconych możliwości. Często w tym okresie następuje zmiana priorytetów, ludzie dążą do osiągnięcia stabilności. Kiedy nie można poprawić swojej pozycji, warunki depresyjne , bezsenność, chroniczne zmęczenie, niepokój wzrasta.
Psychologia wieku - kryzys 40 lat
Psychologia uważa kryzys wieku czterdziestu lat za punkt zwrotny w życiu. Ten czas maksymalnego rozwoju ich cech, osoba czuje się całkowicie spełniona, przestaje być otwarta na nowe rzeczy. Ten kryzys powstaje w przypadku nierozwiązanych problemów przez 30 lat, zmuszając ponownie do poszukiwania sensu istnienia. Często problemy zawodowe i rodzinne są pomieszane, co tłumaczy się zaprzestaniem wspierania dzieci i starszych krewnych, a praca nie przynosi już satysfakcji.