Dwulicowy Janus - kto jest tym w mitologii?
Koncepcja "dwulicowej Janus" znana jest wielu jedynie jako jednostka frazeologiczna, zwyczajowo stosowana do nieszczerej, dwulicowej osoby. Niestety zasługi postaci, która nadała temu epitetowi nazwę, zostały nieodwołalnie zapomniane dawno temu.
Dwulicowy Janus - kto to jest?
W mitologii rzymskiej bóg czasu, Janus, jest władcą kraju łacińskiego. Od wszechpotężnego boga Saturna, otrzymał niesamowitą zdolność widzenia przeszłości i przyszłości, a ten dar znalazł odbicie w obliczu bóstwa - zaczęli go przedstawiać z dwiema twarzami zwróconymi w przeciwnych kierunkach. Stąd nazwa "dwulicowy", "dwulicowy". Jak wszyscy bohaterowie legend, król Lacjum, rodowy dom Rzymu, stopniowo przekształcił się w postać "wielofunkcyjną":
- patron czasu;
- opiekun wszystkich wejść i wyjść;
- bóg wszystkich początków i zakończeń;
- nosiciel wszystkiego dobrego i złego na tym świecie.
Legenda o dwulicowym Janusie
Przed kultem Jowisza w mitologii rzymskiej jego miejsce zajmował dwulicowy Janus - bóg czasu, który panował nad przesileniem w ciągu dnia. Nie robił nic szczególnego podczas panowania na ziemiach rzymskich, ale według legendy miał władzę nad zjawiskami naturalnymi i patronem wszystkich wojowników i ich przedsięwzięć. Czasami postać była przedstawiona za pomocą kluczyków w ręce, a jego imię z języka łacińskiego zostało przetłumaczone jako "drzwi".
Istnieje legenda, że na cześć bóstwa o dwóch twarzach, drugi rzymski król Numa Pompilius wzniósł świątynię z brązowym łukiem i otworzył przed świątynią bramy sanktuarium. Przez łuk przechodzili żołnierze przygotowujący się do wojny i prosili o dwulicowego boga zwycięstwa. Wojownicy wierzyli, że patron będzie z nimi w czasie bitwy. Dwie twarze bóstwa były symbolem chodzenia do przodu i powracania zwycięsko. Drzwi świątyni nie były zamknięte podczas wojny i niestety Imperium Rzymskie zostało zamknięte tylko trzy razy.
Janus - Mythology
Bóg Janus jest jednym z najstarszych w rzymskiej mitologii. Miesiącem kalendarzowym poświęconym mu jest styczeń (Januarius). Rzymianie wierzyli, że dwulicowy nauczał ludzi, jak obliczyć, ponieważ liczby odpowiadające dniom roku były zapisane na jego rękach:
- po prawej stronie - 300 (CCC);
- po lewej stronie - 65 (LXV).
W pierwszych dniach nowego roku obchodzono uroczystość ku czci bóstwa, prezentowali się nawzajem prezentami i ofiarowanymi owocami, winem, ciastami, a najważniejszą osobą w państwie był arcykapłan, który składał białemu bykowi w ofierze niebo. Następnie, przy każdej ofierze, tak jak na początku każdego przypadku, powołano dwulicowego boga. Był uważany za najważniejszego ze wszystkich innych postaci rzymskiego panteonu i nie był utożsamiany z żadnym z bohaterów greckiej mitologii.
Janus i Vesta
Kult boga czasu jest nierozerwalnie związany z boginią Vestą, strażniczką paleniska. Jeśli Janus o wielu twarzach uosabiał drzwi (i wszystkie inne wejścia i wyjścia), to Vesta strzegła, że jest w środku. Niosła żyzną moc ognia w domu. Veste otrzymał miejsce przy wejściu do domu, tuż za drzwiami, które nazywało się "przedsionkiem". Bogini była również wspominana przy każdej ofierze. Świątynia znajdowała się na forum naprzeciwko świątyni o dwóch twarzach, a ogień zawsze w niej płonął.
Janus i Epimetheus
Rzymski bóg Janus i Titan Epimetheus, który jako pierwszy otrzymał dziewczynę od Zeusa, nie wchodzą w interakcje w mitologii, ale bohaterowie nadali nazwy dwóm satelitom planety Saturn, położonym blisko siebie. Odległość między piątym a szóstym księżycem wynosi tylko 50 km. Pierwszy satelita, nazwany "dwoma bóstwami", został odkryty przez astronomów w 1966 roku, a 12 lat później okazało się, że przez cały ten czas są dwa obiekty poruszające się na bliskich orbitach. Tak więc Janus o wielu twarzach jest także księżycem Saturna, ma naprawdę dwie twarze.
Główne bóstwo rzymskiego panteonu, dwulicy Janusa, było niewidoczne w każdym z bogów wokół niego i nadawało im nadprzyrodzoną moc. Był czczony jako mądry człowiek, sprawiedliwy władca, strażnik czasu. Dwulicowy stracił status i podarował go Jowiszowi, ale to nie umniejsza zasługi postaci. Dziś ta nazwa jest absolutnie niezasłużenie nazywana niskimi, kłamliwymi ludźmi, hipokrytami, ale starożytni Rzymianie nie mieli sensu w tym bohaterze.