Tężec - okres inkubacji
Tężec jest ostrą chorobą bakteryjną o ostrych bakteriach. Charakteryzuje się przenoszeniem czynnika sprawczego o charakterze mechanicznym, ale także wpływa na układ nerwowy. Z reguły manifestuje się jako drgające ruchy mięśni szkieletowych.
Czynnik wywołujący tężec
Czynnikiem sprawczym tężca jest obligatoryjna beztlenowa komórka Bacillus z rodziny Bacillaceae. Wiele takich pałeczek tworzy silną egzotoksynę i frakcję o niskiej masie cząsteczkowej. Infekcja jest w stanie wytrzymać temperatury do 90 ° C przez dwie godziny. Śmierć jest możliwa tylko przy przedłużającym się gotowaniu. Tężec może również zabijać różne środki antyseptyczne lub dezynfekujące w ciągu 3-5 godzin.
Tężec - pierwsze oznaki
Choroba ta ma dość szczególne objawy, w szczególności pierwsze objawy mogą pojawić się dopiero 14 dni po zakażeniu. Dlatego okres inkubacji dla tężca może trwać od jednego dnia do dwóch tygodni, w zależności od rodzaju infekcji. Im krótszy okres inkubacji, tym trudniejsza jest choroba, w wyniku czego występuje o wiele więcej objawów klinicznych. Zakażenie występuje podczas kontaktu otwartej rany z bezpośrednim patogenem. Okres inkubacji tłumaczy się tym, że tetanospasmin nie może natychmiast dotrzeć do centralnego układu nerwowego z krwi. Ta cecha jest typowa dla każdej osoby na różne sposoby, dlatego określenie czasu inkubacji jest prawie niemożliwe. Po zakończeniu okresu inkubacji u tężca następuje charakterystyczne objawy choroby. Jest to zwykle okres konwulsyjny, charakteryzujący się specjalnymi zmianami w centrum układ nerwowy .
Leczenie tężcem Leczenie tej choroby musi być koniecznie kompleksowe. Nie można wyizolować pojedynczego leku 
zniszczenie infekcji. Z reguły pacjenci muszą być odizolowani i zapewniać minimalny kontakt ze zdrowymi ludźmi. Nie ma sposobu, aby pomóc sobie w samodzielnym leczeniu, ponieważ terapia ma być poważna. Ogólnie rzecz biorąc, leczenie ma na celu skrócenie czasu trwania i liczby drgawki czyści wszystkie narządy przewodu pokarmowego i przeprowadza specjalną diagnostykę z późniejszym leczeniem. Podaje się zastrzyk i każdemu z osobna zaleca się odpowiednie leczenie. Jest to rodzaj swoistej terapii, której działania są obecnie dość stabilne i bezpieczne.