Trzeciorzędowy kiła występuje u niewielkiego odsetka pacjentów, którzy w ogóle nie otrzymywali leczenia lub którzy zostali przepisani niewłaściwym leczeniem. Rozwój tego stadium choroby jest wspierany przez takie momenty, jak: starość lub wiek dzieci, urazy, choroby przewlekłe, alkoholizm. Często trzeciorzędowy okres kiły budzi się 5-10 lat po zakażeniu, charakteryzuje się długimi ukrytymi okresami.

Manifestacje i cechy choroby

Objawy kliniczne trzeciego stadium kiły są lokalne. Ten etap choroby objawia się w postaci zakaźnych ziarniniaków, które niszczą tkankę, z której pochodzą. Granulomy mogą być zlokalizowane w skórze, kościach, narządach wewnętrznych, stopniowo je niszcząc, a nawet prowadząc do śmierci.

Objawy kiły trzeciorzędowej

W przypadku kiły zaniedbanej charakterystyczne są trzeciorzędne kiły - zmiany skórne, które z czasem rozpuszczają się, pozostawiając szorstką bliznę. Syfilidy są podobne do wrzodów i występują w dwóch rodzajach:

  • bulwiasty - zlokalizowany na skórze;
  • gumowate - wpływają na dowolną tkankę, niszczą nawet kości i chrząstki, często tworzą się na błonach śluzowych jamy ustnej i nosa, powodując krwawienie z nosa, ropne zapalenie błony śluzowej nosa, deformacje twarzy, trudności w mówieniu i jedzenie.

Przyczyną są uszkodzenia narządów wewnętrznych zapalenie mięśnia sercowego , zapalenie aorty, zapalenie kości i szpiku, zapalenie stawów, wrzody żołądka, zapalenie wątroby, kiła układu nerwowego i inne choroby, z których wiele jest śmiertelnych.

Trzeci etap kiły nie jest zakaźny, ponieważ treponie w organizmie są zlokalizowane w ziarnach i umierają w procesie ich rozkładu. Choroba trzeciorzędowa rozwija się spazmatycznie: rzadkie nawroty zastąpią wystarczająco długie okresy spokoju. Choroba powoli przybiera na sile i nie towarzyszy jej ostry stan zapalny i ból. Dlatego wiele osób w potrzebie może nie brać pod uwagę potrzeby wizyty u specjalisty przez długi czas.

Leczenie choroby

Leczenie kiły trzeciorzędowej układowych. Po pierwsze, przepisywany jest czternastodniowy kurs tetracykliny lub erytromycyny. Zastępuje go dwa kursy terapii penicyliną w odstępie 14 dni. Cechy środków terapeutycznych są określane przez specjalistę, biorąc pod uwagę stan zainfekowanego ciała. Po leczeniu następuje kontrola dotkniętych narządów. Jeśli to konieczne, leczenie wzmacniające lub objawowe.