Wtórny niedobór odporności
Wtórny niedobór odporności - osłabienie układu odpornościowego, które nie jest wrodzone (określone genetycznie), ale nabyte w trakcie życia. Choroby zakaźne o słabej odporności są trudne, terapia zajmuje więcej czasu i jest mniej skuteczna.
Klasyfikacja wtórnych niedoborów odporności
Wyróżnia się następujące formy wtórnego niedoboru odporności:
- nabyte wtórne niedobory odporności ( Pomoce );
- indukowane, spowodowane konkretnym powodem (nowotwór, uraz, promieniowanie itd.);
- spontaniczny, charakteryzujący się brakiem dokładnej przyczyny rozwoju choroby.
Z natury przebieg niedoboru odporności dzieli się na:
- ostre stany;
- formy przewlekłe.
Również stany niedoboru odporności są klasyfikowane zgodnie z nasileniem objawów. W tym samym czasie eksperci zauważają:
- płuca;
- umiarkowanie ciężkie;
- ciężkie warunki.
Przyczyny wtórnego niedoboru odporności
Zgodnie z etiologią (przyczyną występowania), wtórne niedobory odporności dzielą się na:
- środowisko, spowodowane wpływem szkodliwych czynników środowiskowych;
- stresory wynikające z narażenia na stresujące sytuacje i przepracowania;
- wiek, fizjologiczny;
- patologiczne, sprowokowane przez infekcje, zaburzenia endokrynologiczne, leki, ciężkie obrażenia fizyczne itp.
Manifestacja wtórnego zespołu niedoboru odporności
Kliniczna manifestacja stanów niedoboru odporności jest zróżnicowana. Podejrzewające niedobory odporności mogą być następujące:
- częste choroby zakaźne;
- objawy alergiczne;
- przewlekłe uporczywe infekcje (opryszczka, brodawczak, wirus cytomegalii, itp.);
- miejscowe i uogólnione formy kandydozy lub innych grzybic;
- najeźdźców robaków.
Leczenie wtórnego niedoboru odporności
Pacjenci z rozpoznanym zespołem niedoboru odporności, eksperci zalecają przede wszystkim zdrowe 
sposób na życie z obowiązkową odmową złych nawyków, przestrzeganie racjonalnych codziennych zaleceń, organizowanie zbilansowanej diety i zapobieganie chorobom zakaźnym.
W przypadku infekcji grzybiczych i bakteryjnych wskazane jest przyjmowanie odpowiednich leków.
Często terapia obejmuje podawanie immunoglobulin (dożylnie lub podskórnie) i przyjmowanie immunomodulatory .
W ciężkich przypadkach lekarz może zalecić przeszczep szpiku kostnego.