Erythema migrans
Choroba ta należy do chorób dermatologicznych o charakterze głównie zakaźno-alergicznym. Przyczyną migrującego migdałka jest zakażenie osoby krętkami w wyniku ugryzienie kleszcza . Choroba ta jest również nazywana rumieniem wędrującym Afcelius Lipsciutz.
Objawy chorobyObjawy infekcji pojawiają się, w zależności od cech organizmu, w okresie od 6 do 23 dni po ukąszeniu, w zasadzie jest to czerwona plama z wyraźnymi krawędziami. Jednocześnie ma gładką powierzchnię bez peelingu i nie wznosi się ponad powierzchnię skóry.
Z biegiem czasu plama powiększa się, a część wewnętrzna zaczyna blednąć, a w niej widać papule - miejsce ukąszenia kleszcza. Dość często migrujący rumień ma wymiary ponad 15-20 cm średnicy.
Należy zauważyć, że w większości przypadków osoba nie obserwuje pogorszenia stanu ogólnego, a miejsce stopniowo zanika po kilku miesiącach. Ale w niektórych przypadkach pacjenci mogą skarżyć się na osłabienie i ból mięśni.
Najczęściej plamy przewlekłego rumienia wędrownego zlokalizowane są na nogach, pod ramionami, w udach i pośladkach, w jamach podkolanowych. W zależności od progu wrażliwości osoby, dotknięte obszary mogą wywoływać uczucie mrowienia, chęć drapania i bardzo rzadko bolesność.
Istnieje kilka przykładów, w których podczas rumienia wędrującego plamka miała nieregularny kształt "taśmy" i wychwytywała duże obszary ciała.
Diagnoza rumienia wędrującego
Najczęściej nie jest trudno zdiagnozować rumień wędrujący z powodu wyraźnego obrazu klinicznego i obecności ukąszenia przez kleszcza. Podczas analizy zeskrobin skóry pobranej z zaatakowanego obszaru skóry w naciekach wzrasta liczba komórek olbrzymich, lobrocytów, ezonofili i limfocytów.
Leczenie dolegliwościZ reguły podczas diagnozowania rumienia wędrującego leczenie nie jest zalecane z uwagi na niepełną charakterystykę choroby. W większości przypadków rumień przechodzi bez śladu po dość długim czasie.
W niektórych przypadkach, określonych przez lekarza, możliwe jest stosowanie antybiotyków w celu skrócenia czasu trwania choroby. Do tych celów stosuje się:
- terapia witaminowa;
- autohemotherapy (wprowadzenie własnej krwi do żyły lub podskórnie);
- antybiotykoterapia (erytromycyna, penicylina benzylowa, olethetrina itp.);
- promieniowanie ultrafioletowe;
- zewnętrzne środki przeciwświądowe (Advantan, Sinoderm, Fenistil i Triderm).