Maść rtęci jest połączoną nazwą wielu preparatów na bazie rtęci lub jej związków stosowanych jako czynnik zewnętrzny, głównie w przypadku pasożytniczych chorób skóry. Do tej pory leki te nie są dostępne i nie są dostępne.
W pewnym momencie rozdano trzy rodzaje takich maści: biały, szary i żółty.
Biała maść rtęci zawierała 10% rtęciowego amidochlorku, lanoliny i wazeliny. Szara maść zawierała około 30% metalu, a także tłuszcze pochodzenia zwierzęcego.
Najczęściej występowała żółta maść rtęciowa, którą wytwarzano na bazie rtęciowego tlenku żółtego (wytrąconego lub rtęci osadowej), wazeliny i bezwodnej lanoliny. Żółtą maść rtęci stosowano głównie jako środek oftalmiczny z zapaleniem powiek, zapaleniem spojówek, zapaleniem rogówki i innymi chorobami zapalnymi oka, a ponadto w przypadku niektórych chorób skóry (łojotok, grzybica, zapalenie paznokci, zapalenie krostkowe). Stężenie głównej substancji czynnej wynosi od 1-2% w maści ocznej rtęci do 5-10% w maściach do skóry.
Lek ten jest zwykle wytwarzany w aptece, pod rządami, z odpowiednią receptą. Przechowuje się go w ciemnym szklanym pojemniku, szczelnie zakorkowanym, poza zasięgiem światła. Okres trwałości maści do oczu zawierających rtęć wynosi do 5 lat. Lek ma działanie antyseptyczne, przeciwpasożytnicze, przeciwzapalne. Maść jest przeznaczona wyłącznie do użytku zewnętrznego, miejscowego, do układania w worku spojówkowym lub stosowania na dotkniętą skórę.
Nie zaleca się stosowania tego leku razem z etylo morfiną, a także z preparatami bromu i jodu, ponieważ przyczyniają się one do powstawania halogenków rtęci w miejscach aplikacji maści, które mają działanie kauteryzujące. Maść jest przeciwwskazana w wypryskach i w przypadku reakcji alergicznych.