Czy jasno wyrażona indywidualność osoby - czy jest ona zła czy dobra?

Dziecko przychodzi na ten świat już wyjątkowy, z zestawem cech typologicznych i genetycznych przypisywanych mu tylko, aw procesie socjalizacji staje się osobą o indywidualności, która w opinii rosyjskiego psychologa A.G. Asmolov musi być broniony w społeczeństwie.

Czym jest osobowość?

Ludzkość jako gatunek ma na ogół wiele cech jednoczących: płeć, rasę, kolor oczu i włosów itp., Ale istnieją parametry, które odróżniają daną osobę i w pełni manifestują się w procesie socjalizacji jednostki. Indywidualność (z Indywiduum - jednostka) - to cechy wyróżniające każdą osobę, która przejawia się w wyjątkowości i oryginalności:

procesy umysłowe;
temperament;
myślenie;
wygląd;
wzorce zachowań;
interesy charakterystyczne dla jednostki.

Indywidualność w socjologii

Osobowość osoby jest integralną częścią rozwoju społeczeństwa jako całości. Struktura społeczna, z jej normami i regułami, ma bezpośredni wpływ na kształtowanie się jednostki i jednoczy ludzi jako nośników danego społeczeństwa. Manifestację indywidualności w socjologii można wyrazić za pomocą wariacji strategii życiowych w trakcie samorealizacji - wszystkie one różnią się ze względu na zdobyte doświadczenie.

Indywidualność w psychologii

Psychologia naukowa dzieli rozwój człowieka na pewne etapy, podczas których osobowość nabywa pewne nowe formacje (zdolności, zdolności, cechy ). Od dzieciństwa, przechodząc przez kryzysy (1 rok, 3 i 7 lat), dziecko uczy się wielu ważnych rzeczy i odkrywa pierwsze talenty. Indywidualność jest w psychologii trzy zintegrowane formy rozwoju:

ontogeneza - indywidualny rozwój organizmu;
ujawnianie osobistych właściwości - ścieżka życia ;
tworzenie profesjonalnych wdrożeń i kompetencji.

Współczesna psychologia traktuje indywidualizm osoby jako złożony, wielowymiarowy system z nieodłącznymi prawidłowościami. Najważniejszym wskaźnikiem udanej manifestacji indywidualności jest twórcza energia jednostki, oparta na twórczej podstawie. Uformowaną indywidualność można prześledzić dzięki wkładowi (duchowemu, materialnemu), który dana osoba przyczynia się do rozwoju społecznego.

Znaki indywidualności

Człowiek rodzi się ze swoimi zadaniami, aspiracjami i misją. Środowisko, zaczynając od rodziny rodzicielskiej i kończąc na społeczeństwie, wprowadza swoje ograniczenia w postaci zakazów, norm, postaw i tradycji. Jako element społeczny ludzie noszą te odniesienia w sobie i są w tym podobne. Jak zatem kształtuje się indywidualność? Pojęcie indywidualności - ma wiele poziomów, których integralność można zmierzyć tylko za pomocą statystyki matematycznej. Osobowość czynnikowa zawiera znaki:

cechy sfery poznawczej (nietrywialne myślenie, wyobraźnia, pamięć);
nadzwyczajne zdolności;
bogaty "wewnętrzny" świat człowieka, który powstaje w trakcie osobistego rozwoju;
wartość wewnętrzna;
integracja i aktywność w społeczeństwie: ustanowienie unikalnych relacji międzyludzkich, charakterystycznych tylko dla konkretnej osoby;
kreatywność, wynikająca z osobistego, niepowtarzalnego postrzegania świata;
samorealizacja poprzez osobisty wkład w kulturę i duchowy rozwój miasta, kraju, świata;

Czy indywidualność jest dobra czy zła?

Ludzie są przyzwyczajeni do dzielenia się rzeczami, wydarzeniami, zjawiskami na "czarnym" i "białym". Wszystko ma swoją polarność. Cechy charakteryzujące osobowość mogą być obfite, stając się ostro negatywne według standardów społeczeństwa, a indywidualność osoby nie jest wyjątkiem. Indywidualny styl artysty i indywidualne "pismo" przestępcy są malowane różnymi odcieniami postaw moralnych. Indywidualność, zamieniając się w ekscentryczność, powoduje, że ludzie przynajmniej - oszołomienie.

Czy zbiorowość tłumi indywidualność?

Ludzka indywidualność na pewnym odcinku drogi potrzebuje grupy, w której może się rozwijać i realizować. Człowiek zaczyna się rozwijać zawodowo, osiągać sukcesy w wynikach działalności lub jakości pracy "średnich chłopów" kolektywu - powstaje konflikt między grupą a jednostką. Wyraźna indywidualność wywołuje irytację u pozostałych członków zespołu, którzy są mierni w swoich obowiązkach. Kolejny rozwój skryptu odbywa się w zespołach kreatywnych, gdzie osobowość osoby jest tylko mile widziana.

Jaka jest różnica między osobą a osobowością?

Pojęcia indywidualizmu i jednostki znajdują się w tym samym rzędzie, co zastosowane do charakterystyki opisowej ludzi. Jednostka jest pierwszą definicją, którą można przypisać do osoby urodzonej, jest używana jako termin biologiczny. Psychologia społeczna rozróżnia różnice między podobnymi koncepcjami na pierwszy rzut oka:

Indywidualne (lat. - całe, niepodzielne):

indywidualna osoba, członek społeczeństwa.
szersza definicja, która obejmuje rzeczywistość związaną z naturą - zbiór genów, cech fenotypowych, płci, wieku, budowy ciała.

Indywidualność:

unikalny zestaw cech danej osoby.
rozwija się w czasie: droga człowieka do życia z etapami kształtowania osobowości, samostanowienia, świadomości swojego miejsca w życiu.

Czym osobowość różni się od indywidualności?

Wyjątkowość osobowości wyraża się w jej indywidualności. Te dwa pojęcia są często synonimami. Odnalezienie osoby spoza osoby jest niemożliwe. Psycholodzy twierdzą, że stawanie się osobą jest o wiele trudniejszą, indywidualną i tak nieodłączną częścią każdej osoby, a jedynie osoba ukształtowana może w pełni ujawnić swoją indywidualność społeczeństwu. W psychologicznym kontekście definicji indywidualności i osobowości istnieją różnice:

Osobowość:

formacja zachodzi przez całe życie podczas interakcji ze społeczeństwem;
dojrzały mężczyzna o ugruntowanych poglądach i opiniach na temat życia;
ma stabilne cechy jakości, które pozostają nawet w zmiennych warunkach środowiskowych.