Antropocentryzm i humanizm we współczesnym społeczeństwie
Antropocentryzm jest nauczaniem, którego główną ideą jest to, że centrum wszechświata, celem wszystkich występujących zdarzeń jest człowiek. Co więcej, on sam jest mikrokosmosem i reinterpretuje wszystko przez pryzmat swoich poglądów, dzieląc się prawdą i kłamstwem.
Czym jest antropocentryzm?
Antropocentryzm jest idealistycznym poglądem, który dowodzi, że człowiek jest koncentracją kosmosu i głównym celem wszystkiego, co dzieje się na świecie. Z łaciny jest tłumaczone jako kombinacja słów "osoba" i "centrum". Czym jest antropocentryzm w filozofii? W starożytności Sokrates po raz pierwszy sformułował to pojęcie, później poparli go filozofowie współczesności. Chodzi o to, że wartość życia jest zrównoważona tylko wartością innego takiego życia i niczym więcej. We współczesnym świecie słowo "antropocentryzm" interpretuje się w kilku znaczeniach:
- Filozoficzny . Człowiek - najwyższy cel wszechświata.
- Lingwistyczny . Równowaga wartości.
- Ekologiczny . Człowiek jest panem natury, ma prawo do któregokolwiek z jego błogosławieństw.
Jaka jest różnica między humanizmem a antropocentryzmem?
Niektórzy identyfikują antropocentryzm i humanizm , ale są to różne rzeczy:
- Humanizm to kompleks teorii reprezentujących osobę, która potrafi myśleć i działać niezależnie, harmonizując relacje między sobą a światem.
- Antropocentryzm jest doktryną, według której człowiek jest celem wszystkich wydarzeń, jego fenomen jest przeciwny wyłącznie zjawisku życia.
Antropocentryzm różni się od humanizmu tym, że zgodnie z tą doktryną cały otaczający świat powinien służyć człowiekowi. Antropocentrysta jest konsumentem, który niszczy żywą naturę, mając do tego prawo, przekonany, że cały świat powinien służyć tylko jemu. Humanista stara się nie wyrządzać innym krzywdy, okazuje miłosierdzie, pragnienie pomocy i ochrony.
Zasada antropocentryzmu
Cechy antropocentryzmu formułowane są w oparciu o podstawowe zasady tej doktryny:
- Główną wartością jest człowiek , jako samoocena istoty, wszystko inne w naturze ocenia się według stopnia użyteczności dla niego.
- Otaczający świat jest własnością ludzi i może traktować je tak, jak im się podoba.
- Na szczycie drabiny społecznej znajduje się osoba , na drugim etapie - rzeczy stworzone przez niego, na trzecim - obiekty natury, które mają wartość dla osoby.
- Idee antropocentryzmu zakładają: związek z naturą przejawia się jedynie w otrzymywaniu z niej błogosławieństw niezbędnych ludziom.
- Rozwój natury musi być zgodny z procesem rozwoju człowieka i niczym więcej.
Antropocentryzm i naturocentryzm
Pojęcie "antropocentryzmu" często przeciwstawia się naturocentryzmowi, ale wraz z polaryzacją łączy je jedna cecha: natura jest postrzegana jako coś zewnętrznego wobec człowieka. Mówimy o głównych sposobach: własności i egzystencji.
- Antropocentryzm domaga się prawa człowieka do rozporządzania dobrami naturalnymi według własnego uznania.
- Naturocentryzm jest nauczaniem bliskim buddyzmowi, jego główną ideą został sformułowany przez Franciszka z Asyżu: wiara w dobrą pokorę pomaga człowiekowi zająć nie przywództwo, ale demokratyczną pozycję w stosunku do natury. Ludzie nie mają prawa ingerować w rozwój natury, tylko pomagać i rozmnażać się.
Chrześcijański antropocentryzm
Religijny antropocentryzm przedstawia te same idee, tylko w pewnej interpretacji, biorąc pod uwagę chrześcijańską moralność. Główne zasady tego trendu to:
- Bóg jest uosobieniem natury, jako jej Stwórca.
- Tylko człowiek jest stworzony "na obraz i podobieństwo Boga", dlatego stoi ponad wszystkim stworzonym przez Pana.
- Bóg dał ludziom kontrolę nad światem natury.
- Ponieważ wszystkie obiekty tego świata nie są boskie, są niedoskonałe, można je naprawić.
Chrześcijaństwo uważa wolę człowieka za najwyższe dobro, starając się przekazać miłość i piękno. W XXI wieku idee antropocentryzmu są przedstawiane jako zasady ludzkiej harmonii z naturą:
- badać to, a nie podbijać;
- zapisać dla przyszłych pokoleń;
- ostrożnie dysponuj zasobami;
- zminimalizować szkody wyrządzone w interesie poprawy technologii.