10 zasad udanej współpracy z kolegami, rodziną i przyjaciółmi

Współpraca nie jest łatwa. Często wydaje nam się, że sami sobie poradzilibyśmy lepiej: "Jeśli chcesz robić dobrze - zrób to sam". Ale to jest mit. Bez pracy zespołowej nie przetrwalibyśmy procesu ewolucyjnego, nie moglibyśmy odnieść sukcesu w naszej pracy, moglibyśmy zbudować rodzinne i przyjacielskie relacje.

Zdjęcia z pixabay.com

Słynna choreografka Twyla Tharp pracowała z tysiącami tancerzy i prawie 100 zespołami przez czterdzieści lat swojej kariery, a także z prawnikami, projektantami, kompozytorami i firmami sponsorującymi. W książce "Nawyk wspólnej pracy" opowiada, jak uczynić każdą współpracę przyjemną i produktywną.

Współpraca to rzecz praktyczna, to sposób na pracę w zgodzie z innymi. Ale zaczyna się od punktu widzenia. Przed zorganizowaniem pracy zespołowej pomyśl o sobie. Czy czujesz szczerą miłość do swoich przyjaciół, krewnych i bliskich? Czy możesz zastosować sposoby komunikowania się z nimi w pracy zespołowej z partnerami? Czy nie odsuwasz ludzi od szczerości? Czy popierasz wspólny cel?

Jeśli jesteś skłonny nie ufać ludziom i nie wierzysz we wspólny cel, w warunkach wspólnej pracy problemem będzie Ciebie. Spróbuj zmienić swoje nastawienie.

Praca zespołowa jest jak tenis: możesz poprawić swoje umiejętności, grając z partnerem powyżej poziomu. Dlatego, jeśli masz możliwość wyboru, zachowaj mądrych i towarzyskich ludzi. Obserwuj je i ucz się. Być może początkowo będzie to dla ciebie trudne, ale wkrótce poczujesz, że już nie postrzegasz zespołu jako narzuconego zła, a zyskasz nowe możliwości i nową wizję.

Na początku lat 70. kobieca choreografka była rzadkością w tańcu klasycznym. Nic dziwnego, że niektórzy tancerze wątpili, czy odpowiedzieć na moje rozkazy, czy nie. Powiedziałbym, że mnie nie zrozumieli.

Jak wydostałem się z tego impasu? Oświadczyłem, że nie zamierzam narzucać swojego stylu tancerzom. Powiedziała, że ​​potrzebuję kontrastu: każdy artysta zrobi to, do czego przywykł.

Współpraca gwarantuje zmiany, ponieważ zmusza nas do zaakceptowania punktu widzenia partnera - i do zaakceptowania wszystkiego, co w nas różni się od nas. Nasze różnice są bardzo ważne. Jeśli chcesz, aby twoi partnerzy byli i pozostaną sobą, musisz zaakceptować je takimi, jakie są.

Kiedy wpadłem na pomysł stworzenia spektaklu tanecznego dla muzyki Billy'ego Joela, musiałem pokazać mu się z prawej strony. Więc zebrałem sześciu tancerzy i nakręciłem dwudziestominutowy filmik. Dopiero potem zaprosiłem Billy'ego do mojego domu i zademonstrowałem, w jaki sposób jego piosenki mogą stać się główną ozdobą tanecznego musicalu na Broadwayu. Po zbadaniu mojej prezentacji natychmiast się zgodził.

Jeśli chcesz, aby pierwsze negocjacje zakończyły się sukcesem, przygotuj się na nie wcześniej. Przemyśl wszystkie argumenty na twoją korzyść przed spotkaniem i wyobraź sobie je w najkorzystniejszym świetle.

Współpraca jest często realizowana za pośrednictwem poczty e-mail - z dołączonymi dokumentami, wideo lub dźwiękiem. Niestety, technologie ustanawiają własne reguły i podejmują decyzje szybciej, niż jesteś gotów zaakceptować. W przypadku jakichkolwiek kompromisów z nimi wymagane jest ustępstwo ze strony osoby. Dlatego zawsze, gdy masz taką możliwość, komunikuj się twarzą w twarz.

A jeśli nie ma takiej możliwości, nie zapomnij o komunikacji - nawet przez e-mail - nawet małej części serca. Zwracasz się do żyjącej osoby. Nie musisz tłumić swojej ludzkości.

I wciąż nie zapominaj, że nawet najcieplejszy list nie zastąpi osobistego spotkania.

Najlepszym wyjściem jest spotkanie z artystą w jego pracowni, z naukowcem - w jego laboratorium, z administratorem - w jego biurze. Otrzymawszy choć raz ideę świata, w którym potencjalny partner żyje i pracuje, łatwiej jest rzutować emocjonalny komponent na proces współpracy.

Gdybym nie odwiedził Donalda Knaaka, znanego jako "junkman" (po angielsku, "śmieci" + człowiek - "człowiek"), w jego pracowni, w której budował konstrukcje, które gra, ze śmieci, nie mogłem zrozumieć lub docenić jego zapisy, które FedEx dostarczał codziennie z Vermont do mojego nowojorskiego studia, w którym pracowałem nad baletem "Surfing on the River Styx".

Pozwól partnerowi wykonać swoją pracę. Pragnienie zagłębienia się w jego problemy prawie zawsze prowadzi do odrzucenia decyzji własnej. Pokusa może być silna. Ale jeśli ulegnie, przyniesie tylko dodatkowe komplikacje.

Nie obciążaj się bardziej niż powinieneś. Oprzyj się pokusie wejścia na czyjeś pole działania lub odpowiedzialności. Śledzić trudne sytuacje, jeśli to konieczne, ale wziąć udział osobisty tylko wtedy, gdy czas jest tłoczenie, a pożądane rozwiązanie nie jest oczekiwane. Dusić swojego wewnętrznego maniaka kontrolera.

Jedna osoba daje pomysł drugiemu, a on bije ją z powrotem, jak w tenisie. A teraz już patrzymy na nasz pomysł z drugiej strony. Dzieje się tak z jednego prostego powodu - partner zawsze przedstawia swój pomysł własnymi słowami, nigdy nie powtarzając dosłownie słowa.

Dzięki temu możesz zobaczyć nowe możliwości, metody i środki do osiągnięcia celu. Nasze wspólne pomysły łączą się i pojawiają się w nowej jakości. Musisz być przygotowany, aby skorzystać z nowych metod i narzędzi, których wcześniej nie używałbyś. Gotowość do wypróbowania czegoś nowego może stać się podstawą silnego połączenia.

Trudno oprzeć się pokusie pracy z ludźmi, których znasz i kochasz. Wydaje się, że jeśli będziemy współpracować z tymi, którzy podzielają nasze pomysły i wartości, projekt pójdzie gładko. Nie masz czasu, aby się cofnąć, jak stać się bogatym / stać się sławnym / samozadowolonym.

Nie spiesz się. Zobowiązania krótkoterminowe to jedno. Długi biznes jest zupełnie inny. Pierwsza to gra, przygoda, druga bliżej małżeństwa, a raczej więzienia w jednej komórce.

Dobrego partnera łatwiej znaleźć niż dobrego przyjaciela. Jeśli cenisz przyjaźń, będziesz chciał ją zachować. Wspólny projekt zagrozi Twojemu związkowi.

Przy każdej okazji, kilkanaście razy dziennie, "dziękuję" nigdy nie jest zbyteczne.

Na podstawie książki "Nawyk wspólnej pracy"

• ← 10 powodów, aby czuć się szczęśliwym
• 10 sposobów na pokochanie swoich wad →