Tybetańska metoda wychowywania dzieci

Aby kultywować osobowość, każdy myślący rodzic wybiera własną metodę. Niektórzy ludzie wolą "oddawać się" drobnym rzeczom dla małego dziecka, inni - przeciwnie, wybierają "pięściorozy". Które z nich ma rację i kto edukacja rodzinna przyniesie wspaniałe owoce - czas pokaże. Dziś opowiemy wam o tybetańskiej metodzie wychowywania dzieci. Dla nas, Europejczyków, kraje Wschodu wydają się być czymś tajemniczym i pociągającym, a ludzie Wschodu zawsze są kojarzeni z wytrwałością i mądrością. W Tybecie, gdzie fundamentem religii jest buddyzm, wychowywanie dzieci różni się bardzo od tego, z którego podejścia korzystamy.

Podstawą tybetańskiej edukacji dzieci jest nieakceptowalność upokorzeń i kar cielesnych. W rzeczywistości jedynym powodem, dla którego dorośli biją dzieci, jest to, że dzieci nie mogą ich zmienić. Tybetańska metoda wychowywania dzieci dzieli cały okres dzieciństwa i dorosłości na plany pięcioletnie.

Pierwszy plan pięcioletni: od urodzenia do piątego

Wraz z narodzinami dziecka wchodzi bajka. Podejście w edukacji do 5 lat można porównać z rodzicielstwo w Japonii . Dzieciom wolno wszystko: nikt ich nie karci, nigdy ich nie karze, nic nie jest zabronione dla dzieci. Według wychowania tybetańskiego w tym okresie dzieci interesują się życiem i ciekawością. Dziecko nie jest jeszcze w stanie zbudować długich łańcuchów logicznych i zrozumieć, co może być wynikiem działania. Na przykład dziecko poniżej 5 roku życia nie będzie w stanie zrozumieć, że aby kupić coś, trzeba zarabiać. Jeśli dziecko chce zrobić coś ryzykownego lub zachowuje się niewłaściwie, zaleca się odwrócić jego uwagę lub zrobić przestraszoną minę, aby dziecko zrozumiało, że jest niebezpieczne.

Plan pięcioletni: od 5 do 10 lat

Po obchodzeniu piątych urodzin dziecko z bajki przechodzi wprost w niewolę. W tym okresie wychowanie tybetańskie traktowało dziecko jak "niewolnika", wyznaczając mu zadania i żądając ich niekwestionowanego spełnienia. W tym wieku dzieci szybko rozwijają swoje zdolności intelektualne i myślenie, dlatego powinny być ładowane tak bardzo, jak to możliwe. Dobrze jest angażować dzieci w muzykę, tańczyć, rysować, angażować się w pracę fizyczną w domu, prosić o udzielenie wszelkiej możliwej pomocy rodzicom w wykonywaniu codziennych czynności. Głównym zadaniem tego okresu jest nauczenie dziecka rozumienia innych, przewidywania reakcji ludzi na jego działania i wywoływania pozytywnego nastawienia do samego siebie. Możliwe jest ukaranie dziecka, po prostu nie fizycznie, "seplenienie" i okazanie litości jest surowo zabronione, aby nie rozwinąć infantylizmu.

Trzeci plan pięcioletni: od 10 do 15 lat

Kiedy dziecko osiąga wiek 10 lat, musisz zacząć komunikować się "na równych zasadach" z nim, to znaczy zasięgnąć więcej informacji na temat wszystkich spraw, omówić wszelkie działania i czyny. Jeśli chcesz narzucić jakiś rodzaj swojego własnego pomysłu na nastolatka, powinieneś to zrobić za pomocą metody "aksamitnej rękawicy": z poradami, radą, ale w żadnym przypadku nie narzucaj. W tym okresie niezależność i niezależność myślenia rozwijają się bardzo szybko. Jeśli czegoś nie lubisz w zachowaniu lub działaniach dziecka, spróbuj wskazać to pośrednio, unikając zakazów. Nie próbuj strzec dziecka. Ponieważ może Tybetańskie rodzicielstwo spowodować, że będzie zbyt zależny od swojego otoczenia (nie zawsze dobrego) w przyszłości.

Ostatni okres: od 15 lat

Według tybetańskiego poglądu na wychowanie dzieci po 15 latach, jest już za późno na wychowanie dzieci, a rodzice mogą tylko czerpać owoce z ich wysiłków i pracy. Tybetańscy mędrcy twierdzą, że jeśli nie będziecie szanować dziecka po 15 latach, to porzuci on swoich rodziców na zawsze przy pierwszej sposobności.

Być może ta metoda edukacji nie może być w pełni zastosowana do naszej mentalności, ale wciąż jest w niej sporo prawdy.