Cała osoba

Cała osobowość jest jednym z raczej sfetyszowanych pojęć z zakresu psychologii codziennej, naukowej i stosowanej, pedagogiki, a także innych humanitarnych dziedzin wiedzy i niektórych form świadomości społecznej.

Niemożliwe jest uznanie tego pojęcia za jasno określone i ugruntowane, ponieważ różne osoby (w tym autorytatywni specjaliści z różnych dziedzin nauki i nauk ścisłych) wprowadzają różne koncepcje do tego pojęcia.

W zmniejszonym codziennym rozumieniu cała osoba to taka, która nie zgadza się ze słowami. Oznacza to, że jest to osoba, która "ma grzbiet" lub "główny rdzeń" ("rdzeń") osoby. Tacy ludzie są z pewnością szanowani, ale w pewnym sensie zbyt płodni, a ta zasada wyjaśnień nie jest wystarczająca jako główna.

W bardziej wielostronnym rozumieniu całość osobowość można zdefiniować w następujący sposób: osoba, której ciało, umysł i dusza rozwijają się i współdziałają harmonijnie, jako rodzaj pojedynczej całości.

Osobowość integralna jest osobą dojrzałą i kształtowaną, dostatecznie niezależną duchowo, wykonującą jego czynności na podstawie wartości-orientacji moralnych. Oznacza to, że integralną osobowość jest przede wszystkim harmonijnie rozwiniętą osobowością.

Należy zauważyć, że zrozumienie harmonii jest bardzo różne w różnych narodach i różnych kulturach. Jednak w każdym przypadku, każdy system wychowania i edukacji między różnymi narodami i plemionami w różnych kulturach oznacza chęć osiągnięcia integralności jednostki.

Różne podejścia edukacyjne odpowiadają na to pytanie w różny sposób: "Jak stać się integralną osobą?", Każda z nich oferuje własne metody i podejścia. Na pierwszy rzut oka są one bardzo różne, w rzeczywistości większość wspólnych prawd życiowych proponowanych do asymilacji w procesie edukacji jest podobna w różnych systemach (na przykład buddyjskie, chrześcijańskie, a nawet muzułmańskie moralne zasady zachowania w dużej mierze zbiegają się ze sobą, jak również zasady systemów świeckich wychowanie i edukacja).

Zakłada się, że jednostka w procesie rozwoju i edukacji, a także późniejszy samorozwój, asymiluje zasady proponowane przez rodzinę, system edukacyjny i społeczeństwo. Zakłada się również, że cele życiowe i motywy całej osobowości są dostrajane i realizowane zgodnie z opinią publiczną, w przeciwnym razie jednostka może być uważana za socjopatę. W rzeczywistości wszystko jest znacznie bardziej skomplikowane i tajemnicze.

To jednostki o wyjątkowym rozwoju, często sprzeczne z koncepcjami całości, które poważnie wpływają na rozwój sfery duchowej, moralnej, wartościowej i naukowej oraz kulturowej życia społecznego. Wpływa zarówno pozytywnie, jak i negatywnie.

Ludzka psychika jest na ogół bardzo delikatną materią. Pojęcia takie jak duch i dusza są generalnie trudne do analizy. Z pewnością najmniej wykwalifikowana analiza osoby, jej aspekty duchowe, mentalne i moralne, wymaga etykietowania. Niestety, przytłaczająca większość praktykujących wychowawców nie wyróżnia się w tej kwestii wystarczającą emocjonalną delikatnością.

Opierając się na tych refleksjach i refleksjach, prosi się o opinię, że cała osoba jest osobą z własnymi myślami, życiowymi znaczeniami i zasadami, które mogą zmienić się tylko w procesie własnej, osobistej ponownej oceny, a nie pod presją innych. Tacy ludzie są poza tłumem, są naprawdę niezależni. Często cała osoba jest wewnętrznie głęboko samotna, ponieważ odważy się być sobą. Trzeba być szczególnie elastycznym i wielowymiarowym - aby przetrwać, nie łamiąc się psychicznie.

Podsumowując, chciałbym przypomnieć, że osoba zwykle subiektywnie nadaje sens temu lub innemu znaczeniu. Dlatego w psychologii każdego z myślących ludzi ma się rozumienie całej osoby. W każdym razie zapewne wszyscy powinni dążyć do harmonijnego rozwoju, chociaż niektórym łatwiej jest żyć bez niego.

• ← Cele komunikacji
• Orientacja wartości osoby →