Zapłodnienie in vitro
Zapłodnienie in vitro (IVF) jest uważane za uniwersalny i najbardziej skuteczny sposób rozwiązania problemu niepłodności. Istotą procedury jest uzyskanie dojrzałych żeńskich jaj z jajników przy dalszym zapłodnieniu przez plemniki męża. Powstałe zarodki hoduje się w specjalnej pożywce w inkubatorze, a następnie zarodki są przenoszone bezpośrednio do macicy.
Zapłodnienie in vitro stosuje się w leczeniu różnych postaci niepłodności, z wyjątkiem przypadków, w których macica uległa znacznym zmianom anatomicznym, takim jak wewnątrzmaciczne zrosty ścian.
Najczęściej metoda zapłodnienia in vitro stosowana jest w leczeniu par małżeńskich, które po roku regularnego życia seksualnego bez stosowania środków antykoncepcyjnych nie myślą. Ponadto, IVF stosuje się w przypadku niedrożności jajowodów, upośledzonej anatomii jajowodów i jajników, podczas spermatogenezy i niepłodności hormonalnej.
Procedura zapłodnienia in vitro obejmuje 4 etapy:
- Hormonalna stymulacja owulacji to proces stymulowania owulacji lekami, które uwalniają kilka jaj jednocześnie podczas jednego cyklu miesiączkowego.
- Nakłucie mieszków włosowych - dojrzałe jaja są pobierane z pęcherzyków (przez pochwę), wprowadzając do nich igłę, przez którą zassane są pęcherzyki jajowe zawierające pęcherzyki. Przebicie mieszków włosowych jest bezbolesnym procesem dla kobiety, wykonywanym pod obserwacją ultrasonograficzną, bez użycia znieczulenia.
- Hodowla zarodków - obserwacja procesu zapłodnienia i rozwoju zarodka. Po 4-6 godzinach od nakłucia mieszków włosowych, plemniki są umieszczane w komórkach jajowych, a w wyniku udanego zapłodnienia, rozwój zarodka rozpoczyna się od podziału komórkowego.
- Transfer zarodków jest procesem przenoszenia zarodków do macicy za pomocą specjalnego cewnika wprowadzanego przez kanał szyjki około 72 godzin po zapłodnieniu jaja. Około 4 zarodków przenosi się zwykle na większe prawdopodobieństwo ciąży. Proces przenoszenia zarodków jest całkowicie bezbolesny i nie wymaga znieczulenia ani znieczulenia.
Od dnia przeniesienia zarodka są przepisywane specjalne leki niezbędne do utrzymania ich żywotności i prawidłowego rozwoju, które należy ściśle stosować zgodnie z zaleceniami lekarza.
Początek ciąży można określić na podstawie poziomu gonadotropiny kosmówkowej, analizując krew dwa tygodnie po przeniesieniu zarodków do jamy macicy. Gonadotropina kosmówkowa (HG) jest pierwszym specyficznym hormonem ciążowym, produkowanym przez płodowe jajo i jest wiarygodnym wskaźnikiem potwierdzającym ciążę.
W ciągu trzech tygodni po zapłodnieniu in vitro za pomocą ultradźwięków można zbadać komórkę jajową w macicy.
Po zapłodnieniu in vitro ciąża występuje tylko w 20% przypadków. Istnieje szereg czynników, które mogą prowadzić do niepowodzenia, z których najczęstszymi są:
- brak wzrostu jaj z hormonalną stymulacją owulacji;
- występowanie przedwczesnej owulacji;
- niezdolność do uzyskania jaj podczas mieszania pęcherzyków;
- nieprzydatność lub zła jakość jaj uzyskanych podczas nakłucia;
- niemożność zapłodnienia w patologii plemników;
- podział komórek zarodkowych nie rozpoczyna się;
- złej jakości zarodek;
- nieudana implantacja zarodków w macicy.
Jeśli ciąża nie jest zapłodniona in vitro, można powtórzyć. Zdarzają się przypadki, że niektóre pary mają ciążę dopiero po 10 próbach. Liczbę dozwolonych prób zapłodnienia in vitro określa lekarz indywidualnie dla każdego przypadku.
Bądź zdrowy i szczęśliwy!