Wyimaginowany przyjaciel
Fantazja dzieci wydaje się nie mieć granic i nigdy nie przestaje zadziwiać. Niektóre dzieci robią wymyślonych przyjaciół. Dziwne zachowanie często przeraża rodziców i powoduje ich niepokój. Co to jest, niewinna dziecinna gra lub zaburzenie psychiczne?
Skłonność do fikcyjnych przyjaciół nazywa się syndromem Carlsona, kiedy dziecko tworzy w głowie pewien obraz, rodzaj iluzji i wierzy w jego istnienie. Zazwyczaj ten stan obserwuje się u dzieci w wieku 3-5 lat. W bardziej świadomym wieku niewielu ludzi korzysta z takiej komunikacji. Jednak nie przeocz tego.
Najczęściej źródłem tej sytuacji są istniejące problemy emocjonalne. W większości przypadków dzieci myślą o tym, jak wyobrazić sobie znajomego z samotności, braku zrozumienia lub braku pełnego kontaktu z rówieśnikami. Na przykład dziecko często jest pozostawione samemu sobie w domu, gdy rodzice pracują, i nie ma dzieci, z którymi można bawić się na podwórku, lub są z nimi konflikty. Podczas gdy fikcyjny przyjaciel zawsze "słucha i rozumie" i, w przeciwieństwie do innych, zawsze będzie przyjazny i łatwo się z nim dogadać.
Czasami dziecko zaczyna fikcyjnego przyjaciela, aby uniknąć odpowiedzialności i winy za kolejny żart. W końcu powiedzieć, że to nie Ty i Ty jesteś winny - najłatwiejsza rzecz. Próbuje więc uchronić się od kary.
Czy są jakieś powody do niepokoju?Co rodzice powinni robić w takich przypadkach? Najważniejsze, żeby nie mówić o dziecku, ale nie ignorować sytuacji. Znajdź kompromis. Zadawaj pytania dotyczące tego znajomego. Posłuchaj opowieści o dzieciaku, daj trochę, wykonując prośbę o przyjaciela. W żadnym wypadku nie kpij z dziecka, więc wejdzie jeszcze głębiej w swój wewnętrzny świat. Ale jednocześnie nie odbiegaj od zadań ustalonych dla dziecka i komentarzy.
Jeśli rodzice dziecka są bardzo surowi, fikcyjny przyjaciel może stać się tym, który akceptuje dziecko takim jakie jest, zawsze do niego 
zadowolony, i może narzekać i mówić o swoich żalach. Wtedy warto dać dziecku więcej swobody, nawet jeśli nie boi się wyrazić swojej opinii i wyrazić wrzenia.
Jeśli dziecko tęskni za swoimi starymi przyjaciółmi z powodu przeprowadzki, pomóż mu znaleźć nowe, daj mu szansę zobaczenia lub pozostania w kontakcie z przeszłymi towarzyszami.
A co najważniejsze, daj dziecku więcej czasu, chodź do parku, zrób coś razem, zabierz je ze sobą na różne imprezy i zainteresuj się swoim życiem. Potem, rozmawiając z tobą, nie będzie musiał mówić tego drugiemu.