Nadpobudliwość i szkoła
Problem nadpobudliwości w ostatnich latach nabiera tempa. Objawy zwiększonej aktywności rodziców najczęściej spotykają się w wieku przedszkolnym i młodszym, ale nie przywiązują do tego wystarczającej wagi, dopóki dziecko z taką diagnozą nie zacznie przeszkadzać innym. Szczególnie nadaktywne dziecko jest szczególnie trudne w szkole.
Natychmiast należy zauważyć, że syndrom zespołu nadpobudliwości psychoruchowej jest określany w całości objawów po długiej obserwacji pediatry, neurologa, psychologa i wychowawcy. Nadpobudliwość oznacza nadmierną aktywność psychiczną i fizyczną, znaczną przewagę pobudzenia nad hamowaniem.
Oznaki nadpobudliwości- deficyt uwagi - niemożność skupienia się przez długi czas na wykonywaniu określonych czynności. Dlatego istnieją trudności w nauczaniu nadaktywnych dzieci;
- impulsywność takich dzieci jest tak wysoka, że czasami przerażają one wokół siebie gwałtownymi reakcjami emocjonalnymi;
- wysoka aktywność fizyczna - takie dziecko jest łatwo widoczne w tłumie, ciągle biegnie, skacze, wierci. Jeśli zostanie zmuszony do usiąść, skacze na miejscu, miesza się z miejsca na miejsce, robi obsesyjne ruchy stopami, rękami i rzuca przedmiotami.
Cechy pracy z dziećmi nadpobudliwymi polegają na tym, że musi ona zostać zbudowana w sposób kompleksowy, w oparciu o przyczyny, które spowodowały takie zaburzenie zachowania. Pochodzenie nadpobudliwości nie zostało jeszcze dokładnie wyjaśnione, ale większość badaczy ma skłonność do następujących czynników, które mogą wywołać jego rozwój:
- uszkodzenie mózgu z powodu urazowego uszkodzenia mózgu, zakażenia;
- niekorzystny przebieg aktywności zawodowej - uraz, niedotlenienie noworodka;
- predyspozycje genetyczne - istnieją dowody, że brak uwagi może przypominać rodzinę;
- cechy i dysfunkcje neurofizjologiczne;
- czynnik żywieniowy - odżywianie z wysoką zawartością węglowodorów prowadzi do zmniejszenia koncentracji uwagi;
- aspekt społeczny - cechy wychowania, konsekwencja i regularność wpływów pedagogicznych.
Aby przezwyciężyć zespół nadpobudliwości, konieczne jest zaangażowanie specjalistów o różnym profilu: nauczycieli, psychologów, neuropatologów - możliwe jest, że potrzebna jest terapia medyczna. Szczególną uwagę należy skupić na szkoleniu rodziców - powinni oni budować swoją linię postępowania zgodnie z zaleceniami lekarzy.
Nadpobudliwość i szkoła
Szkoła odgrywa ważną rolę w korekcji nadpobudliwości. Istnieją ogólne zalecenia dla nauczycieli, jak radzić sobie z nadpobudliwym dzieckiem, aby osiągnąć normalizację relacji międzyludzkich i dostateczną znajomość szkolnego programu nauczania.
- hiperaktywnemu uczniowi należy szukać indywidualnego podejścia, polegając na jego rozproszeniu i niezdolności do skupienia się przez dłuższy czas na jednej rzeczy;
- w miarę możliwości należy zignorować impulsywne zachowanie dziecka i chwalić go za dobre uczynki;
- zminimalizować rozproszenia podczas lekcji, na przykład wybierając optymalną lokalizację dla takiego ucznia;
- klasy do zbudowania na przejrzystym, jednoplanowym planie;
- Naucz dziecko, jak kształtować jego aktywność, za pomocą specjalnego pamiętnika lub kalendarza;
- dać tylko jedno zadanie na pewien czas;
- jeśli zadanie jest obszerne, powinno być podane w dawkach, rozbijając je na logiczne komponenty;
- dają możliwość zmiany działań - alternatywnej pracy umysłowej z aktywnością fizyczną.
