Nasz czas jest bogaty w wiele dostępnych informacji, liczba źródeł informacji i obszarów jego zastosowania jest tak duża, że nie wystarczy już posiadać statycznego, podstawowego zestawu wiedzy i umiejętności, trzeba umieć się uczyć, samodzielnie generując nowe pomysły.
Formy edukacji rozwojowej - problematycznej i heurystycznej - są precyzyjnie opracowane w celu rozwijania zdolności uczniów do kreatywnego i niekonwencjonalnego myślenia, do dostrzegania nowych problemów w tradycyjnej sytuacji i do znajdowania wyjścia z nich, do samodzielnego wchłaniania nowej wiedzy.
Uczenie się oparte na problemie polega na tworzeniu sytuacji problemowej pod bezpośrednim nadzorem nauczyciela, z której uczniowie samodzielnie znajdują wyjście, przyswajając nowe informacje i wykorzystując uzyskane wcześniej informacje. W takim przypadku nauczyciel prowadzi uczniów, pomagając im osiągnąć z góry określony wynik.
W przypadku heurystycznej metody nauczania, nauczyciel nie wie z góry, która decyzja zostanie podjęta przez uczniów. W tej metodzie uczniowie otrzymują zadania, które nie mają jednoznacznego rozwiązania, i muszą niezależnie wysuwać możliwe rozwiązania problemu, potwierdzać je lub zaprzeczać i osiągać wyniki, które często są nieoczekiwane i nieoczekiwane.
Uczeń uczy się nowych umiejętności i umiejętności za pomocą metody uczenia się, takiej jak konwersacja heurystyczna. Oznacza to, że studenci nie otrzymują gotowego zestawu wiedzy, który muszą zapamiętać, ale osiągają go samodzielnie w procesie rozmowy z nauczycielem, przez pozowanie i znajdowanie odpowiedzi na problematyczne problemy, rozwiązywanie zadań edukacyjnych.
Główną cechą technologii edukacji heurystycznej jest to, że indywidualna twórcza aktywność studenta i nauka podstawowych standardów edukacyjnych są wzajemnie wymieniane. Po pierwsze, student niezależnie osiąga swój wynik w rozwiązywaniu zadania, a następnie porównuje go ze znanymi analogami.