Akcentowanie charakteru
Akcentowanie charakteru jest najbardziej złożonym rodzajem normy na granicy choroby psychicznej, charakteryzującej się nieharmonijnym rozwojem osobowości: niektóre cechy będą nadmiernie wyrażane i wyostrzane, podczas gdy inne są zbyt stłumione. Koncepcja akcentowania charakteru w psychologii została opracowana jako "zaakcentowana osobowość", ale później została zawężona do tej opcji.
Akcentowanie charakteru osobowości: etapy
W trakcie diagnozy akcentów natury wyróżnia się dwa rodzaje akcentów, różniących się stopniem nasilenia:
- Ukryte akcentowanie. Jest to typowa opcja, w której negatywne cechy charakteru ujawniają się tylko w odosobnionych, trudnych sytuacjach, podczas gdy w zwykłym życiu osoba może być całkiem odpowiednia.
- Wyraźne akcentowanie. Zjawisko to jest pograniczną wersją normy. W tym przypadku, zwykle przez całe życie człowieka, w praktycznie każdej sytuacji można zauważyć przejawienie problematycznych cech. Wyraźne akcentowanie w życiu codziennym nazywane jest zwykle "psychopatą".
Taka ogólna charakterystyka akcentowania charakteru pozwala nam wytyczać pojęcia i zapewniać bardziej poprawną ocenę kondycji człowieka.
Akcentowanie charakteru i psychopatia
Istnieją specjalne kryteria, które umożliwiają odróżnienie akcentu charakteru osoby jako granicy normalnej od patologii. Są tylko trzy z nich:
- Postać nazywa się patologią, jeśli jest stabilna i praktycznie nie zmienia się podczas życia.
- Stopień negatywnych przejawów charakteru jest również bardzo ważny dla diagnozy. Jeśli dana osoba ma psychopatię, pokazuje te same negatywne cechy wszędzie, w pracy, w domu, w bliskim otoczeniu i wśród nieznajomych. Jeśli dana osoba zmienia się w zależności od warunków, to dotyczy ona specyfiki akcentowania charakteru.
- Najbardziej uderzającą cechą jest pojawienie się trudności ze względu na naturę zarówno osoby, jak i jej współpracowników. Jeśli cechy nie zakłócają adaptacji społecznej, to nie chodzi o psychopatię, ale o akcentowanie.
Takie znaki pozwalają nam rozróżnić pojęcia i określić, czy postać jest normą czy nie.
Podstawowe akcenty charakteru
Rozważmy kilka podstawowych typów akcentowań, które są dość powszechne:
- Nadciśnienie (nadpobudliwość). Zawsze podniecony, energiczny, niezależny, nie reaguje na uwagi, traci granicę tego, co dozwolone.
- Dystymiczny. Zawsze zły nastrój, zamknięte, pesymistyczne, uciążliwe hałaśliwe społeczeństwo.
- Cykloidalne. Niestabilny - potem towarzyski, a następnie zamknięty.
- Emocjonalny (emocjonalny). Nadmierna wrażliwość, mocno zmartwiona z powodu drobiazgów, zbyt wrażliwa na uwagi.
- Demonstracyjny. Demonstracyjne zaakcentowanie charakteru sprawia, że ludzie zwracają uwagę za wszelką cenę, czy to łez, napadów złości czy chorób.
- Przemili. Nadmierna drażliwość, żmudność, ponura, agresja, okresowe pochlebstwa (to jest przebranie). Skłonność do niegrzeczności, nadużyć i konfliktów.
- Utknął. Osoba, która żyje przeszłymi krzywdami, nie jest rozmowna, organizuje przedłużające się kłótnie.
- Pedantyczny. Jest to jasna nużąca manifestacja we wszystkich formach;
wymaga we wszystkich zamówieniach limitów. - Niepokój (psychasthenic). Ciągły niepokój i lęk, nieśmiałość, niezdecydowanie i niepewność.
- Exalted (labile). Nadmiernie zmienny nastrój, rozproszenie uwagi, miłosierdzie, niemożność koncentracji.
- Introwertyczny (schizoidalny, autystyczny). Zamknięcie, zimny stosunek do bliskich i innych.
- Extraverted (conformal). Chatter, brak niezależności, chęć bycia jak wszyscy inni.
Z pewnością w tych opisach można znaleźć niektórych z twoich znajomych.