Rak pęcherza moczowego - przeżycie
Wśród wszystkich nowotworów rak pęcherza stanowi 5% przypadków. Najczęściej choroba ta dotyka męską połowę populacji, ale kobiety są często narażone na nią.
Niebezpieczeństwo raka pęcherza moczowego polega na tym, że w początkowych stadiach jego rozwoju guz ten nie objawia się, a pacjent dowiaduje się o swojej chorobie, gdy jest już w wieku rozkwitu. Dlatego prognozy dotyczące tej choroby są określane przez etap jej rozwoju, charakter nowotworu złośliwego, obecność przerzutów oraz kiedy rozpoczęto leczenie.
Ludzie skonfrontowani z nowotworem tego rodzaju nie mogą nie martwić się o to, czy leczenie raka pęcherza, jak go pokonać i jak długo ludzie żyją po zastosowaniu odpowiednich środków zaradczych.
Długość życia w raku pęcherza
Na podstawie danych statystycznych uzyskanych dla dużych próbek pacjentów stwierdzono, że:
- Powierzchnia guzy pęcherza moczowego z niskim stopniem złośliwości w pierwszym roku po leczeniu, występują ponownie w 15% przypadków, aw ciągu kolejnych pięciu lat w 32% przypadków. Prawdopodobieństwo progresji takich nowotworów wynosi mniej niż 1%, więc można powiedzieć, że ten typ nowotworu nie wpływa na długość życia. Ogromne znaczenie w zapobieganiu nawrotom tego typu raka pęcherza moczowego stanowi specjalna dieta mająca na celu wzmocnienie sił witalnych i przeciwdziałanie wzrostowi guza.
- Powierzchowny rak pęcherza z wysokim stopniem złośliwości ma wysokie prawdopodobieństwo progresji i nawrotów (61% nawrotów nowotworu w pierwszym roku po leczeniu i 78% w ciągu 5 lat po wykryciu). Takie nowotwory mają większą zdolność przenikania do głębszych warstw ścian pęcherza. Ponieważ te złośliwe nowotwory są bardziej agresywne, mają one negatywny wpływ na długość życia.
- Po radykalnej cystektomii procent 5-letniego przeżycia dla różnych typów raka wynosi:
- T4 - 25% -30%;
- T3 - 40% -50%;
- T2 - 70% -80%
- N, obejmujące węzły chłonne - 15% -20%
- W przypadku przerzuty nawet po chemioterapii, przeżycie pacjentów jest raczej niskie.
Jednak pomimo przedstawionych danych konieczne jest zrozumienie, że każdy konkretny przypadek choroby i każdy pacjent są wyjątkowe, a zatem przewidywania dotyczące czasu jego życia mogą się znacznie różnić w zależności od tych średnich wartości.