Pominięcie pęcherza u kobiet - objawy
Objawy zaburzeń, takich jak wypadnięcie pęcherza u kobiet pojawiają się stopniowo, co znacznie komplikuje rozpoznanie choroby. Samo zaburzenie jest wynikiem zmniejszenia napięcia mięśniowego aparatu więzadłowego, który wspiera narządy miednicy małej. Kobiety najczęściej spotykają się z chorobą podczas porodu, po porodzie. Jednak rozwój pominięcia pęcherza i w okresie menopauzy, gdy występuje spadek stężenia estrogenu w organizmie.
Jakie są objawy upadku pęcherza u kobiet?
Z reguły na samym początku rozwoju choroby nie występują żadne objawy, które mogłyby spowodować ostrzeżenie kobiety. W większości przypadków pierwsze oznaki obecności choroby mogą być dyskomfortem bezpośrednio podczas stosunku płciowego i zwiększonego oddawania moczu.
Wraz z postępem kobiety zauważa pojawienie się następujących objawów:
- uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza po oddaniu moczu;
- częste, czasami bolesne, a nawet mimowolne oddawanie moczu, w zaawansowanych przypadkach - rozwój nietrzymanie moczu;
- częsty rozwój infekcji dróg moczowych (przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego, na przykład);
- uczucie zwężenia i ociężałości w okolicy miednicy oraz w pobliżu pochwy (odczucia wzrastają w pozycji pionowej);
- zwiększony dyskomfort w okolicy lędźwiowej podczas kaszlu, przechylania.
Wraz z rozwojem poważnego wypadnięcia pęcherza część narządu rozciąga się poza szczelinę narządów płciowych, a także jedną ze ścian pochwy. Łatwo to rozpoznać po przeprowadzeniu badania w fotelu ginekologicznym.
Jak terapia tej choroby?
Po zbadaniu głównych objawów i objawów pominięcia pęcherza u kobiet, porozmawiajmy o leczeniu tej choroby.
Terapia zachowawcza obejmuje powołanie fizjoterapii i ćwiczeń mających na celu wzmocnienie aparatu więzadłowego, poprawę napięcia mięśniowego. W szczególności dość często obiekt jest przypisany Ćwiczenia Kegla.
Oprócz treningu można również przeprowadzić instalację dopochwowych pessarów, które są włożone do pochwy i utrzymują pęcherz w pożądanej pozycji. Z reguły takie leczenie jest stosowane w przypadkach, gdy konieczne jest odroczenie operacji lub jest to niemożliwe zgodnie ze wskazaniami. Operacja jest drugą metodą leczenia, która jest stosowana w późnych stadiach lub braku efektu leczenia zachowawczego.