Mount Wellington
Wellington to góra na Tasmanii, niedaleko od Hobart stolica Tasmanii. Powstał raczej u podnóża Hobartu, az dowolnego miejsca w mieście można zobaczyć szczyt góry. Mieszkańcy często nazywają Mount Wellington "górą". Rodzimi Tasmańczycy wymyślili na to całą serię nazw - Ungbanyaletta, Puravetere, Kunaniya.
Góra Wellington została odkryta przez Matthew Flindersa, który nazwał ją "Górą Stołową" na cześć tytułowego szczytu w Południowej Afryce. A obecna nazwa - na cześć księcia Wellington - góra otrzymała dopiero w 1832 roku. Piękno góry, jej malownicze widoki przyciągały wielu artystów - na płótnach przedstawiali ją tacy sławni artyści jak John Skinne Prout, John Glover, Lloyd Rees, Houghton Forrest.
Odpocznij na Mount Wellington
Góra jest popularna wśród turystów od XIX wieku. W 1906 r. Wschodni stok góry uznano za park publiczny. Już wtedy, na jego niższych zboczach, zbudowano wiele platform obserwacyjnych i schronisk, ale straszliwy pożar w lutym 1967 r., Szalejący przez 4 dni i niszczący część pasma górskiego, zniszczył ich. Dziś na ich miejscu rozmieszczone są miejsca na pikniki z ławkami, grille. Na zboczach góry znajduje się kilka malowniczych wodospadów - Silver, O'Grady, Wellington i Strickland.
Wierzchołek góry zwieńczony jest tarasem widokowym - można do niego dotrzeć pieszo lub samochodem. Oferuje wspaniałe widoki na miasto, rzekę Derwent i miejsce sto kilometrów na zachód, wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Na szczycie znajduje się także Wieża Australijska, czyli Wieża NTA - betonowa wieża o wysokości 131 m, która odbiera i nadaje transmisje radiowe i telewizyjne. Został zainstalowany w 1996 roku i zastąpił starą stalową 104-metrową wieżę. Również w górach jest kilka stacji meteorologicznych.
Góra oferuje kilka szlaków turystycznych; Pierwsze szlaki zostały tu ustanowione w latach 20. ubiegłego wieku. Istnieją proste trasy dostępne dla prawie każdej osoby o normalnym zdrowiu i bardziej skomplikowanych. Pomimo niezbyt dużej wysokości, nie zaleca się chodzenia pieszo nawet prostą drogą do osób z chorym sercem. Droga do szczytu, zbudowana w 1937 r. I oficjalnie nazwana "Droga do szczytu" (Pinnacle Drive), była popularnie nazywana "blizną Ogilvy", ponieważ z daleka przypominała bliznę na ciele góry. Ogilvy to nazwa premiera Tasmanii, gdzie droga została zbudowana (jego budowa rozpoczęła się w ramach kampanii na rzecz walki z bezrobociem).
Warto przyjrzeć się górze i Hobartowi: stąd można zobaczyć tzw. "Trąbę Organową" - formacje skalne z bazaltowego kryształu. Ta formacja przyciąga wspinaczy; tutaj położono kilkadziesiąt tras o różnym stopniu złożoności, sklasyfikowanych przez Tasmanian Climbing Club.
Na szczycie góry wieją silne wiatry, których prędkość sięga 160 km / h, a porywy - do 200 km / h. Na szczycie przez większą część roku jest śnieg, małe opady śniegu zdarzają się nie tylko zimą, ale także wiosną i jesienią, a czasami nawet latem. Pogoda zmienia się tu dość często i bardzo szybko - w ciągu dnia pogodę można zastąpić zachmurzeniem, a nawet deszczem i śniegiem, a potem znowu kilka razy.
Ilość opadów w ciągu roku waha się od 71 do 90 mm na miesiąc; większość z nich przypada na listopad, grudzień i styczeń, a najmniej - w maju (około 65 mm). Zimą na zboczach góry, a szczególnie na jej szczycie jest dość zimno - w lipcu temperatura waha się pomiędzy -2 ... + 2 ° C, chociaż może spaść do prawie -9 ° C i może wzrosnąć do +10 ° C. Latem temperatura waha się między + 5 ... + 15 ° C, czasami są bardzo upalne dni, gdy temperatura termometru wzrasta do + 30 ° C lub nawet więcej, ale możliwe są mrozy (stałe absolutne minimum w lutym to -7,4 ° C C).
Dolną część góry porastały grube eukaliptusowe zarośla i paprocie. Tutaj można znaleźć szeroką gamę gatunków eukaliptusa: jagody, ukośne, królewskie, delegatensis, tenuiramis, zaćmienie w kształcie pręta i inne. Na wysokości ponad 800 m rosną też skarlałe odmiany eukaliptusa. Oprócz eukaliptusa i paproci można tu znaleźć srebrną akację, dixon antarktyczny i na wyższych wysokościach, piżma i spichlerz Cunninghama. Na zboczach górskich rośnie ponad 400 gatunków roślin.
Tu żyje ponad 50 gatunków ptaków, w tym endemicznych. Od zwierząt po zbocze góry Wellington można znaleźć tasmańskie oposy (lub torbacze), lisy i ogoniaste oposy, tasmańskie i małe bandyche, cukrowe torbacze wiewiórki i inne małe zwierzęta.
Jak dostać się do Wellington?
Z Hobart na Mount Wellington można przejechać pół godziny: najpierw trzeba jechać na Murray St, skręcić w prawo na Davey St, następnie kontynuować wzdłuż B64, a następnie kontynuować na C616 (uwaga: część drogi przez C616 jest drogą ograniczoną) . Całkowita odległość z Hobart na szczyt góry Wellington wynosi 22 km.
