Dystrofia rogówki jest dziedziczną chorobą, która nie ma charakteru zapalnego, co zmniejsza przezroczystość rogówki oka. Istnieją różne formy dystrofii, które zależą od szybkości utraty wzroku, natury uszkodzenia tkanki i stopnia uszkodzenia funkcji wzrokowej.
Pod koniec XX wieku, w miarę rozwoju genetyki, naukowcy byli w stanie określić, które geny lub chromosomy są odpowiedzialne za określone formy dystrofii rogówki.
W rzadszych przypadkach może dojść do dystrofii rogówki pod wpływem chemikaliów urazy oka lub po wcześniejszych chorobach zakaźnych i procesach zapalnych.
Charakter dystrofii oczu może być również autoimmunologiczny, co nie stoi w sprzeczności z poglądem, że natura dystrofii rogówki jest dziedziczna.
W zależności od miejsca wystąpienia zmian dystroficznych choroba jest podzielona na trzy grupy:
Ponieważ choroba jest w przeważającej mierze dziedziczna, objawia się ona w dość młodym wieku - około 10 lat, ale pod nieobecność choroby w tym wieku i z pewnymi genami może manifestować się w dowolnym momencie przed upływem 40 lat.
Objawy dystrofii rogówki są takie same dla wszystkich jej typów:
Jeśli dystrofia oczu jest spowodowana przyczynami genetycznymi, leczenie jest objawowe. Nie można zmienić danych dziedzicznych, a zatem głównym celem jest ochrona rogówki, łagodzenie stanu zapalnego, zmniejszanie podrażnienia i dyskomfortu pacjenta.
Aby to zrobić, użyj miejscowej terapii w postaci kropli i maści dla oczu. Z powodzeniem stosowane są kompleksy witamin do oczu, które poprawiają trofizm tkanek:
Oprócz tych funduszy, lekarze przepisują witaminy do spożycia dla oczu Lutein Complex.
Jednocześnie korzystne są zabiegi fizjoterapeutyczne.
Leczenie zachowawcze nie zapewnia 100% poprawy. Można to osiągnąć za pomocą przeszczepu rogówki end-to-end.