"Bezdotykowe dziecko" - jak uczyć być przyjaciółmi?
Niektóre matki są bardzo zmęczone, gdy ich dzieci nie wychodzą na spacer po ulicy, ale wolą siedzieć z nią w domu i spokojnie bawić się zabawkami lub oglądać telewizję. Ale kiedy docierają na plac zabaw z dużą liczbą dzieci, starają się unikać komunikowania się z nimi i tylko tulić się do matki, w poszukiwaniu ochrony przed tym tłumem dzieci. Taka alienacja i niechęć do komunikowania się z innymi ludźmi jest nazywana bezdotykową i jest oznaką obecności problemów w wychowaniu lub rozwoju psychicznym dziecka.
Aby rozwiązać problem, powinieneś najpierw znaleźć przyczynę, ponieważ może być ich kilka:
- cecha charakteru;
- niezdrowa sytuacja psychiczna w rodzinie (alkoholizm rodziców, rozpad rodziny, sprzeczności w wychowaniu między członkami rodziny);
- poczucie niższości w obecności wad fizycznych lub ustnych;
- neuropatia - wrodzona dziecięca nerwowość;
- brak miłości i uwagi, zwiększone wymagania rodziców;
- brak doświadczenia w komunikacji;
- choroby neuropsychiatryczne, takie jak epilepsja, schizofrenia, wcześnie autyzm dziecięcy ;
- kształtowanie zależności dziecka od rodziców, zastraszanie przez obcych.
Dlatego, jeśli zauważysz, że Twoje dziecko unika innych osób, powinieneś udać się na badanie do specjalisty: logopedy, psychologa lub neuropsychiatrysty. Jeśli psychologiczny rozwój dziecka jest w porządku, rodzice, po znalezieniu przyczyny braku kontaktu, mogą pomóc mu nauczyć się nawiązywać kontakty i nawiązywać przyjaźnie.
Jak pomóc dziecku bez kontaktu?
- poszerzyć krąg społeczny swoich i dzieci;
- odwiedzaj nowe miejsca (lepiej zacząć od kilku osób);
- częściej chwal dziecko na sukces, szczególnie z kimś;
- stwarzaj sytuacje sukcesu: najpierw wykonaj dość łatwe zadanie, a po pomyślnym ukończeniu podaj podobne, ale bardziej skomplikowane, pamiętaj o tym, aby je wspierać na początku;
- popchnij dziecko do znajomej osoby, bo na początku, gdy przedstawiłeś go komuś, lepiej jest, aby szło w naturze z rodziną, w której są dzieci w tym samym wieku;
- stopniowo zwiększaj liczbę przyjaciół dziecka: na początku wystarczy i 2-3;
- Naucz dziecko grać: wyjaśnij mu zasady pierwszych prostych gier zbiorowych, baw się z nim sam, aby dziecko czuła się w nich pewna;
- organizuj grę na placu zabaw (zawsze z zasadami dobrze znanymi dziecku) ze wszystkimi dziećmi, po raz pierwszy Twój udział w grze jest pewny, następnego dnia stajesz się tylko obserwatorem i kontrolujesz grę z boku;
- rozwijaj te czynności, w których Twoje dziecko odnosi sukcesy (rysowanie, jazda na rowerze, bieganie, gra w piłkę);
- znaleźć zwolenników jego hobby, na przykład: zapisać się na okrąg;
- na początkowym etapie nie zostawiaj dziecka samego z rówieśnikami: chroń i pomagaj mu bardzo uważnie, dyskretnie;
- zaprosić dzieci do odwiedzenia, zorganizować dla nich rozrywkę, gry i smakołyki, gdy dziecko poczuje się z nimi zrelaksowane, możesz zacząć je odwiedzać;
- dostosować relacje rodzinne, można to zrobić kontaktując się z psychologiem rodzinnym;
- organizuj komunikację z dziećmi w różnym wieku.
Najważniejszą rzeczą jest robienie tego wszystkiego stopniowo, uważne obserwowanie stanu emocjonalnego dziecka i przy pierwszych przejawach dyskomfortu, zatrzymanie się.
Im szybciej zaczniesz rozwiązywać problem braku kontaktu, tym łatwiej będzie zarówno Tobie, jak i Twojemu dziecku. Jednak niezbędnym warunkiem pomyślnego rozwiązania jest stworzenie w rodzinie atmosfery miłości, szacunku, zrozumienia i akceptacji dzieci takimi, jakie są.