Wypełnianie kanałów korzeniowych jest odpowiedzialnym procesem wymagającym pewnych kroków przygotowawczych. Najczęściej wypełnianie kanałów odbywa się podczas leczenia zębów dotkniętych próchnicą, podczas zapalenia miazgi i zapalenie ozębnej .

Przygotowanie do uszczelnienia

Proces ten składa się z kilku ważnych etapów, których przestrzeganie będzie kluczem do dobrze wykonanej procedury:

  1. Usunięcie uszkodzonej tkanki zęba.
  2. Usuwanie miazgi (tkanki łącznej, z włączeniem naczyń krwionośnych i limfatycznych).
  3. Badanie za pomocą aparatu rentgenowskiego w celu określenia rozgałęzienia i głębokości kanałów korzeniowych.
  4. Czyszczenie, wyrównywanie ścian i rozszerzanie kanałów za pomocą specjalnych narzędzi.
Rodzaje uszczelnień

Wypełnienie kanału może być tymczasowe. Ten rodzaj wypełnienia stosuje się w procesie zapalnym w tkankach wymagających leczenia specjalnymi pastami. Pasty mogą zawierać:

Leżą one w zapalnej jamie i wykonuje się tymczasowe wypełnianie kanałów korzeniowych.

W przypadku, gdy nie jest wymagane dodatkowe leczenie, natychmiastowe wypełnienie kanałów korzeniowych wykonuje się natychmiast. W tym przypadku przygotowany kanał traktuje się Cresophenem lub Parkanem (roztwory-dezynfektory).

Metody uszczelniania

Istnieje kilka głównych metod wypełniania kanałów korzeniowych:

  • stosowanie specjalnych past dentystycznych;
  • za pomocą szpilki, która może być wykonana z gutaperki, tytanu, rzadziej srebra;
  • połączona metoda, z równoczesnym użyciem szpilki i pasty (system Thermophile);
  • używając zimnej i ogrzewanej gutaperki.
Materiały do ​​uszczelniania

Materiały do ​​wypełnienia kanału korzeniowego muszą spełniać kilka wymagań:

  • być szczególnie trwałe i nie rozkłada się pod wpływem płynów organicznych i tkankowych;
  • różnią się szczelnością;
  • mieć nieprzepuszczalność;
  • Nie wywoływać podrażnień i reakcji alergicznych.
Tymczasowe wypełnianie kanału korzeniowego

We współczesnej stomatologii pasty służą do wypełniania kanałów korzeniowych:

  • uszczelniacze polimerowe;
  • cementy glasjonomerowe (często stosowane w stomatologii dziecięcej);
  • polidimetylosiloksany;
  • cement z wodorotlenkiem wapnia.

Znane były również metody mumifikacji i wypełniania mieszaniny rezorcynowo-formalinowej. Obecnie metody te stały się przestarzałe i praktycznie nie są wykorzystywane.