Infekcyjna mononukleoza u dzieci
Infekcyjna mononukleoza (inna nazwa - monocytowa dławica piersiowa, łagodna limfoblastoza) jest wirusową zmianą narządów wewnętrznych (wątroba, śledziona, węzły chłonne). Chłopcy częściej chorują niż dziewczynki.
Jakie niebezpieczeństwo wiąże się z mononukleozą u dzieci?
Niebezpieczeństwo dla dziecka jest mononukleoza na tle innych chorób (zapalenie oskrzeli, zapalenie ucha środkowego), ponieważ jest to obarczone poważnymi powikłaniami (pęknięcie śledziony, wirusowe zapalenie wątroby). Jego rozwój w dzieciństwie poważnie osłabia odporność dziecka i zaburza układ nerwowy, a mogą rozwinąć się poważne choroby, takie jak zapalenie wyściółki mózgu.
Infekcyjna mononukleoza u dzieci: przyczyny
Najczęściej mononukleoza zakaźna występuje u dzieci w wieku od trzech do dziewięciu lat. U niemowląt choroba ta praktycznie nie jest obserwowana, ponieważ są one chronione przez przeciwciała mleka matki. Wirus może być przenoszony przez bliski kontakt: przez ślinę, pościel, naczynia. Jest przenoszony przez unoszące się w powietrzu kropelki i kontakt. Z osłabioną odpornością u dziecka staje się on najbardziej wrażliwy na zewnętrzne wpływy. Ponieważ wirus przenosi się z chorego dziecka na zdrowe, możesz zarazić się, gdy kaszlesz lub kichasz chorego dziecka. Wirus wchodzi więc do organizmu dziecka przez górne drogi oddechowe, po czym zaczyna się rozprzestrzeniać w organizmie, w szczególności wirus osiada w śledzionie, wątrobie i węzłach chłonnych. Pierwsze objawy mogą pojawić się w ciągu 5-15 dni.
Ponadto wirus może przenosić się z matki na płód przez łożysko.
Infekcyjna mononukleoza u dzieci: diagnoza
Trudno jest zdiagnozować łagodną formę mononukleozy w dzieciństwie, ponieważ objawy mogą być łagodne. Jednak w celu określenia charakteru i stopnia uszkodzenia narządów wewnętrznych konieczne jest przeprowadzenie:
- kliniczny test krwi;
- ogólna analiza moczu;
- biochemiczne badanie krwi (AlT, AsT, antyistreptolizyna-O, indeks reumatoidalny, białogramogram);
- wysiew z flory nosa i gardła w celu określenia podatności na antybiotyki;
- Ultradźwięki narządów wewnętrznych.
Dodatkowo lekarz może zalecić następujące badania:
- kultura moczu;
- wysiew kału na UPF i grupę czerwonek;
- PCR kał na DNA Yersinia;
- EKG;
- Echo-KG;
- radiografia klatki piersiowej.
W razie potrzeby należy skonsultować się z specjalistami takimi jak hematolog, specjalista od gruźlicy, alergolog, reumatolog, pulmonolog i neurolog.
Infekcyjna mononukleoza: objawy
Dzieci mogą odczuwać następujące objawy choroby:
- umiarkowana gorączka (temperatura ciała osiąga 38 stopni);
- wzrost węzłów chłonnych w szyi;
- wczesne pojawienie się zapalenia migdałków lub migdałków;
- porażka migdałków (adenoiditis), w wyniku czego dziecko zaczyna chrapać we śnie;
- coryza;
- kaszel;
- wysypka skórna;
- powiększona wątroba, śledziona;
- w niektórych przypadkach można zauważyć zażółcenie skóry;
- ogólne złe samopoczucie i słabość.
Infekcyjna mononukleoza u dzieci: konsekwencje
Po mononukleozie dziecko może doświadczać następujących komplikacji:
- wcześnie: asfiksja, pęknięcie śledziony, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, psychoza;
- późny: niedokrwistość hemolityczna, zapalenie wątroby, plamica małopłytkowa, zapalenie skóry, zapalenie ślinianek przyusznych, zapalenie trzustki.
Najczęściej powikłania występują na tle warstw przeziębienia.
Infekcyjna mononukleoza u dzieci: leczenie i profilaktyka
Z reguły leczenie mononukleozy skłania do umieszczenia dziecka w szpitalu na całodobowy, dynamiczny monitoring jego stanu. W trakcie leczenia wymagany jest ścisły odpoczynek w łóżku. Dziecko otrzymuje jedzenie w postaci płynnej i półpłynnej, dodatkowy napój w postaci morwy żurawinowej i herbaty z cytryną.
W ramach kompleksowego leczenia lekarz może przepisać następujące leki: viferon cycloferon, paracetamol, analgin, claritin, pipolfen, LIV-52, Essentiale forte, ampicillin, prednisolon, galazolin, protargol .
Im młodsze dziecko, tym szybciej objawy choroby ustępują wraz z właściwą terapią.
Prognozy po przebiegu leczenia są korzystne. Całkowite wyleczenie można zaobserwować u dziecka w ciągu dwóch do czterech tygodni. Jednak w niektórych przypadkach zmiana w składzie krwi może być nadal przez sześć miesięcy. W związku z tym dziecko jest nadal w rejestrze ambulatoryjnym z lekarzem jeszcze przez jeden rok po przeniesieniu choroby.
Środki zapobiegawcze zwykle nie są przeprowadzane. Chore dziecko jest izolowane od reszty dzieci w okresie ostrego przebiegu choroby.