Zanikowe zapalenie pochwy
Wraz z wiekiem zmienia się funkcja rozrodcza kobiety, menopauza pojawia się, gdy nie ma miesiączki. W wyniku zmian fizjologicznych zachodzących w ciele kobiety następuje spadek najważniejszego hormonu w ciele kobiety - estrogenu. Jest to konsekwencją przerzedzania się nabłonka pochwy, obniża się poziom kwasu mlekowego, a pH pochwy wzrasta. Taka patologiczna mikroflora może powodować choroby zapalne. Takie choroby obejmują zanikowe zapalenie pochwy (starcze zapalenie jelita grubego, starcze zanikowe zapalenie pochwy). Przejawia się ona nie wcześniej niż pięć lat po rozpoczęciu menopauzy.
Atroficzne zapalenie pochwy: przyczyny
Głównymi przyczynami zapalenia pochwy są:
- zmniejszenie poziomu estrogenu w wyniku sztucznej menopauzy (np. po operacji lub w wyniku radioterapii);
- ogólne zmiany fizjologiczne w organizmie, powodujące starzenie się podstawowych narządów i układów człowieka.
Po menopauzie zanikowe zapalenie pochwy: objawy
Kobieta może odczuwać dyskomfort w obecności zanikowego zapalenia pochwy i obserwować kilka objawów:
- palący ból;
- suchość w pochwie;
- swędzenie;
- spalanie;
- Dyspareunia (ból przed, podczas lub po stosunku);
- częste oddawanie moczu lub fałszywa potrzeba;
- Przez długi czas może występować rzadkie plamienie;
- W okolicy kości łonowej i warg sromowych obserwuje się oznaki łysienia.
Ponieważ naczynia włoskowate ścian pochwy są wystarczająco cienkie, wtedy przy najmniejszym kontakcie z partnerem może wystąpić krwawienie, w niektórych przypadkach kobieta ma otwór pochwowy.
Po menopauzie zanikowe zapalenie pochwy: profilaktyka i leczenie
Ważne jest, aby starsze kobiety zawierały jak najwięcej produktów mlecznych w swojej diecie, co zrekompensuje brak pożytecznych bakterii mlekowych odpowiedzialnych za mikroflorę pochwy.
Jedynym skutecznym sposobem zapobiegania początku zanikowego zapalenia pochwy jest odpowiednio dobrana terapia hormonalna. Leczenie lekowe należy rozpocząć od półtora do trzech lat po wystąpieniu menopauzy. W takim przypadku kobiety mają większe szanse na uniknięcie takiej dolegliwości.
W celu zapobiegania można również przemywać zewnętrzne narządy płciowe co najmniej dwa razy dziennie, dodając nadmanganian potasu lub napar z szałwi. Jednak takie mycie należy wykonywać nie dłużej niż cztery dni, w przeciwnym razie kobieta może spowolnić fizjologiczne odzyskiwanie mikroflory pochwy.
W przypadku takiej diagnozy hospitalizacja kobiety nie jest wymagana, leczenie odbywa się na zasadzie ambulatoryjnej.
Lekarz może zalecić przyjmowanie estriolu w postaci czopków lub maści. Lek należy podawać w pochwie w nocy przez dwa tygodnie.
Leki o działaniu ogólnoustrojowym powinny być spożywane w ciągu pięciu lat. Należą do nich: tibolon, anielski, estradiol, indywidualny, cliogest, klimodien.
Co najmniej dwa razy w ciągu roku kalendarzowego kobieta musi udać się do ginekologa w celu wykonania kolposkopii, kolpozy i oceny pH pochwy.
W przypadku braku odpowiedniego leczenia na ściankach pochwy mogą pojawić się małe owrzodzenia.
W przypadku leczenia rozpoczętego na czas, rokowanie jest zwykle korzystne: dyskomfort kobiety znika, mikrokrążenie i tonus ścian pochwy zostają przywrócone. A hormonalna terapia zastępcza pozwala utrzymać poziom estrogenów na wymaganym poziomie.