Wczesny rozwój dziecka
Wiek od 1 roku do 3 lat, czyli wczesne dzieciństwo, tak nazywa się ten etap w życiu dziecka, są to pierwsze zwycięstwa i smutki, jasne emocje, wiele nowych wrażeń i odkryć. Jednocześnie ten okres jest niezwykle trudny dla dziecka i jego rodziców, ponieważ miękisz intensywnie rośnie i rozwija się, a każdy nowy miesiąc otwiera przed nim nowe horyzonty, podczas gdy matki i tatusiowie muszą stale dostosowywać się do zmieniających się potrzeb i możliwości swoich dzieci. .
Wszechstronny wcześniejszy rozwój dziecka wynika z cech wieku i wpływu środowiska, jest naturalnym procesem i świetną okazją, by ukształtować to, co najlepsze w przyszłej osobowości.
Cechy rozwoju małych dzieci
Świadomość jednorocznego dziecka - już "nie czystego prześcieradła" na nim nie napiszesz, czego chcesz, chociaż dziecko nie jest jeszcze świadome siebie jako osoby, ale ma własne pragnienia, potrzeby, genetycznie określone i uformowane w procesie dorastania cech charakteru. Należy to wziąć pod uwagę przy zajmowaniu się wychowaniem okruchów. Być może zatem najskuteczniejsze metody nauczania to te, w których główną zasadą jest miłość i szacunek do małego człowieka. A także te, które uwzględniają cechy rozwojowe małych dzieci, w szczególności takie jak:
- dążenie do niezależności. Oczywiście okruchy nadal potrzebują pomocy rodziców, ale muszą im pomóc kompetentnie, aby dziecko miało poczucie, że robi wszystko sam;
- pilna potrzeba pochwały i zachęty;
- chęć współpracy z dorosłymi;
- zrozumienie celu danego przedmiotu i umiejętność ich opanowania. Na przykład, jeśli dziecko wie, do czego służy łyżka i jak z niej korzystać, z pewnością będzie się opierało, że jego rodzice go karmią i będzie chciał działać niezależnie;
- chęć komunikowania się z rówieśnikami, uwarunkowana pragnieniem nowych wrażeń.
W wieku trzech lat dzieci dokonują wielkiego postępu w rozwoju umysłowym i fizycznym. Uczą się chodzić, rozmawiać, ich mózgi, jak gąbka pochłania wszelkie informacje, które otrzymują, poza tym emocjonalna sfera pancerzy jest doskonalona i wzbogacana. Ważne jest zrozumienie, że rozwój fizyczny, umysłowy i emocjonalny małych dzieci, podobnie jak kognitywny, umysłowy i mowy, są procesami wzajemnie się uzupełniającymi i uzupełniającymi.
Początkowo nie należy lekceważyć roli stale ulepszanych zdolności fizycznych, które pozwalają dziecku odkrywać i poznawać otaczający go świat. Ucząc się czołgać, a następnie chodzić, dzieci ustanawiają związek przyczynowo-skutkowy, rozwijają rozumienie mowy, więc dla dorosłych jest znacznie łatwiej wpływać na nich.
Opanowując swój ojczysty język, dzieci nadrabiają potrzebę komunikacji, zaspokajają pragnienie nowej wiedzy i wrażeń, które odpowiednio odzwierciedlają rozwój umysłowy i emocjonalny. Z kolei emocje wpływają na rozwój umysłowy - okruchy zaczynają fantazjować, poznają gry fabularne, zdobywają wyimaginowanych przyjaciół. Nawiasem mówiąc, tzw wirtualni przyjaciele, które pojawiają się bliżej trzech lat, są uważane za całkowicie normalne zjawisko dla tej i starszej grupy wiekowej. 
Dzielą się urazą i radością, tworzą firmę w grze, gdy rodzice są zajęci własnymi sprawami.
Społeczne cechy osobowości dziecka zaczynają się formować w drugim roku życia, a pod koniec trzeciego, tzw. okres kryzysu. Pomimo faktu, że dziecko już w dużej mierze się udało, jego słownictwo wzrosło, działalność stała się skomplikowana i zróżnicowana, zachowanie pozostawia wiele do życzenia. Wynika to z faktu, że na tym etapie następuje aktywny rozwój osobowości dziecka w młodym wieku, tak upór, negatywizm, upór pojawiają się na każdym kroku.