Dystrofia u dzieci
Kwestia prawidłowego odżywiania i metabolizmu w ciele dziecka ma bez wątpienia wszystkich rodziców. W tym artykule omówimy jedną z form zaburzeń odżywiania - dystrofię, a także rozważymy przyczyny i objawy pojawienia się jednej z najpoważniejszych chorób - wrodzonej dystrofii mięśniowej u dzieci.
Dystrofia dziecięca
Dystrofię nazywa się jednym z rodzajów zaburzeń odżywiania, co powoduje stopniowe wyczerpywanie wszystkich układów i narządów organizmu ludzkiego, co prowadzi do niemożności prawidłowego funkcjonowania organizmu. W zależności od nasilenia objawów, dystrofia może być łagodna lub ciężka (chociaż trudno jest wytyczyć wyraźną granicę między tymi postaciami). Najwyższy stopień dystrofii nazywamy atrofią.
Przyczyny dystrofii
Wśród czynników, które zwiększają ryzyko dystrofii, należy odróżnić zewnętrzne i wewnętrzne. Zewnętrzne obejmują niekorzystne efekty środowiskowe, nieodpowiednie lub nieodpowiednie żywienie, niezdrową atmosferę emocjonalną. Często przyczyną niedożywienia może być niewystarczająca ilość mleka u matki, odwrócone lub płaskie brodawki (utrudniające ssanie), ciasne gruczoły sutkowe, letarg dziecka podczas ssania. Najczęściej aktywność ssania jest niewystarczająca u osłabionych, wcześniaków lub u osób, które doznały asfiksji lub innych urazów porodowych. Często przyczyną dystrofii jest utrata apetytu z powodu niewłaściwego karmienia, przymusowego wprowadzania uzupełniających pokarmów itp. Różne choroby (zarówno wrodzone, jak i nabyte) mogą przyczyniać się do zaburzeń metabolicznych.
Dystrofia: objawy
Pierwszym objawem dystrofii jest redukcja podskórnej warstwy tłuszczu w ciele (najpierw na brzuchu, potem na klatce piersiowej, rękach i nogach, a później na twarzy). Początkowy etap choroby nazywany jest hipotrofią. Lekarze rozróżniają trzy etapy:
- Brak masy nie przekracza 15% normy. Wzrost jest normalny, na ciele i kończynach warstwa tłuszczu jest nieco zmniejszona, kolor skóry jest lekko blady, ale całość nie jest ponad normę. Praca narządów i układów ciała nie jest zepsuta.
- Brak wagi w zakresie 20-30%, wzrost poniżej normy o 1-3 cm, ciało przerzedza podskórną warstwę tłuszczu, mięśnie są zwiotczałe, turgor tkanek jest zmniejszony. Skóra jest blada, zbiera się w fałdach. Wyraźne zaburzenia apetytu, snu, nastroju są niestabilne. Rozwój układu mięśniowo-szkieletowego jest zaburzony.
- Brak masy ciała powyżej 30% jest oznaką hipotrofii 3 stopnia. Jednocześnie zaburzenia rozwojowe i opóźnienie wzrostu są dobrze oznaczone. Tłuszcz podskórny jest nieobecny, skóra staje się pomarszczona, oczy opadają, podbródek jest spiczasty. Widać wyraźne zwiotczenie mięśnia, przyciąga dużą sprężynę. Apetyt jest zaburzony lub nieobecny, pacjent ma pragnienie, biegunkę. Rozwój chorób zakaźnych nabiera tempa, ponieważ podstawowe zdolności organizmu są znacznie osłabione. Z powodu zgrubienia krwi zwiększa się stężenie hemoglobiny i liczba czerwonych krwinek.
Postępująca dystrofia mięśniowa jest grupą wrodzonych chorób mięśni ciała. Współcześni naukowcy sugerują, że jego rozwój wiąże się z naruszeniem równowagi enzymatycznej organizmu, ale dokładne dane na ten temat nie są jeszcze dostępne. W dystrofii mięśniowej mięśnie rosną powoli (często nieproporcjonalnie, asymetrycznie), siła mięśni zmniejsza się wprost proporcjonalnie do stopnia rozwoju uszkodzenia tkanki. Jeśli dziecko w okresie dojrzewania zaczyna drastycznie zmieniać twarz (kształt czoła, nacięcie lub stopień okluzji oczu, grubość warg) - skonsultuj się z lekarzem, być może są to przejawy początku dystrofii mięśniowej u nastolatków.
Aby postawić diagnozę "dystrofii", lekarz musi zbadać dziecko, zbadać dane dotyczące wzrostu, masy ciała, tempa i charakteru rozwoju narządów i układów organizmu dziecka.
Leczenie dystrofii u dzieci
Leczenie dystrofii jest z konieczności skomplikowane i jest wybierane z uwzględnieniem wieku, stanu dziecka i stopnia uszkodzenia ciała, a także postaci choroby i przyczyn jej rozwoju.
Najważniejszą i nieodzowną częścią leczenia jest wyznaczenie odpowiedniej diety - pełnej i odpowiedniej dla wieku. Pokazano także terapię witaminową, uzupełniającą dietę kompleksami witaminowymi i mineralnymi. Im wyższa jest ciężkość choroby, tym bardziej ostrożne jest wprowadzanie zmian w diecie - gwałtowny wzrost odżywiania może prowadzić do pogorszenia, a nawet śmierci pacjenta. Dlatego proces leczenia powinien odbywać się pod nadzorem lekarza.