Koniczyna
Clover to roślina znana niemal każdej osobie od dzieciństwa. W wioskach, na polach iw lasach, a nawet w duszących miastach, trawa ta znajduje się wszędzie. Małe kwiaty koniczyny rozkwitają nawet na pustych partiach i drogach zakurzonych dróg.
Clover to wieloletnia trawa należąca do rodziny motylkowatych. Wysokość koniczyny osiąga pół metra, a kłącze czasami twardnieje. Liście tej rośliny są przeważnie potrójne, a kwiaty zbierane są w małe główki. Koniczyna należy do wielu roślin, które wzbogacają glebę w azot dzięki specjalnym bakteriom żyjącym w jej korzeniach. W naturze jest ponad 250 gatunków koniczyny. Koniczyna biała i czerwona są uważane za najbardziej przydatne i powszechne.
Czerwona koniczyna
Koniczyna czerwona (łąka) rośnie w Europie i na Syberii. Roślina ta jest uważana za cenną roślinę pastewną od XVI wieku. Charakterystyczną cechą koniczyny czerwonej jest rozgałęziony korzeń, długie liście i ciemnoczerwone kwiaty. Ta roślina kwitnie w drugiej połowie lata. Owoce koniczyny to małe nasiona, które wyglądają jak fasola.
Koniczyna czerwona jest wysoko ceniona w tradycyjnej medycynie. Jego właściwości lecznicze znane były wiele wieków temu. Koniczyna łąkowa zawiera dużą ilość witamin i składników odżywczych. Szczególnie przydatna jest nadziemna część rośliny. Czerwona koniczyna ma wiele właściwości leczniczych: hemostatycznych, wykrztuśnych, moczopędnych i antyseptycznych. W medycynie ludowej szeroko stosuje się wywar z koniczyny czerwonej do leczenia zapalenia oskrzeli, kaszlu, gruźlicy, niedokrwistości, zawrotów głowy. Koniczyna łąkowa służy do zapobiegania nowotworom.
Odwar z czerwonej koniczyny można łatwo przygotować: jedną łyżkę kwiatostanów należy wypełnić 250 ml wody i gotować przez 5 minut. Otrzymaną nalewkę należy przyjmować 5 razy dziennie na łyżce stołowej. Nalewka z czerwonej koniczyny jest dobra na oparzenia i stany zapalne.
Biała koniczyna
Koniczyna biała (inna nazwa dla "koniczyny pełzającej") lub tak zwana przez ludzi "biała owsianka" znajduje się na terytorium WNP, na Kaukazie iw Europie. Łodyga białej koniczyny krąży po ziemi, stąd jej drugie imię, pełzająca koniczyna. Koniczyna biała jest wyjątkowo wytrzymała - wytrzymuje deptanie i krwawienie, rośnie bardzo szybko. W skład kwiatostanu koniczyny pełzającej wchodzą olejki eteryczne i tłuszcz.
W medycynie ludowej koniczyna biała jest stosowana w leczeniu chorób kobiecych, przepuklin, uduszenia. Z tej rośliny wytwarzają herbatę i napar, a także wykorzystują ją jako świeżą. Traktowanie koniczyny uważane jest za wysoce skuteczne ze względu na wysoką zawartość witamin, soli i kwasów użytecznych dla organizmu człowieka.
Większość odmian koniczyny to doskonałe rośliny miodne. Miód zebrany z czerwonej i białej koniczyny uważany jest za bardzo wartościowy, istnieje nawet specjalna odmiana pszczół, które zapylają koniczynę. 
Koniczyna posiada nie tylko właściwości lecznicze, wiele starożytnych legend jest związanych z tą rośliną. We współczesnym świecie koniczyna jest symbolem Irlandii. W tym kraju zwyczajowo dodaje się liść koniczyny do szklanki whisky.
Koniczynę czterolistną należy odróżnić od wszystkich odmian. U ludzi wierzono, że czterolistna koniczyna przynosi szczęście. Ta roślina była poszukiwana przez młode dziewczyny do zawarcia małżeństwa. Pod gankiem umieszczono czterolistną koniczynę, aby odstraszyć niechcianych gości. Ale koniczyna z pięcioma liśćmi nie jest warta łzawienia - możesz przyciągać kłopoty.